Εκείνους που θα κάνουν τα πάντα σου να λάμπουν..
Εκείνους που θα φέρουν το γέλιο στα μάτια, στην ψυχή , στα χείλη σου, αβίαστα και φυσικά.
Όπως ο ήλιος που ξεπροβάλλει κάθε πρωί από το ίδιο σημείο.
Όπως το χώμα που ρουφάει την βροχή και μετά το σύμπαν μοσχοβολαει άφθαρτη ύλη.
Εσύ ανάμεσα στους πολλούς, να μένεις μόνο με εκείνους, που κάνουν την σπίθα σου πυρκαγιά.
Να μένεις με εκείνους που φέρνουν στην επιφάνεια, την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Αυτούς τους ανθρώπους να κρατάς στην ζωη σου, που θα σου πουν ένα αστείο, στις δύο η ώρα τα ξημερώματα, έτσι γιατί δεν σε παίρνει ο ύπνος . Που θα σου στείλουν ξαφνικά το αγαπημένο σου τραγούδι μόνο για να δουν στην άκρη των χειλιών σου, να σκάει το χαμόγελο.
Που δεν θα διστάσουν να τσαλακωθουν, να ρίξουν τον εγωισμό τους, να ανοίξουν όλα τα χαρτιά τους, μόνο με την ιδέα ότι θα διώξουν τα δικά σου σκοτάδια.
Τους ανθρώπους αυτούς να ψάχνεις, που έρχονται από το πουθενά και γεμίζουν τις ρωγμές της ζωής σου.
Χωρίς να ζητούν, χωρίς να περιμένουν.
Αυτούς, να τους κοιτάς στα μάτια της καρδιάς τους.
Με τα μάτια της δικής σου καρδιάς.
Αυτούς να τους βάζεις στην ζωή σου, σαν κάτι ιερό ,γιατί ίσως έρθουν μία φορά και δεν ξανάρθουν .
Όποιος εξασφαλίζει την ηρεμία στην ψυχή σου, αξίζει να βλέπει όλα τα χαμόγελα της καρδιάς σου.
Η ζωή προχωρά και δεν περιμενει.
Η ζωή σου δίνει από μόνη της, τις επιλογές ή ακόμα και τις απαντήσεις.
Εσύ κοίτα μόνο μπροστά και χαμογέλα.
Και να θυμάσαι. .. Μέρα που δεν γέλασες χαμένη μέρα!
Loveletters
