Και τότε πληθώρα συναισθημάτων βρίσκουν το πεδίο δράσης...θυμός, θλίψη, απογοήτευση, ανυπομονησία, ακινητοποίηση, άρνηση...κι ενώ μάχεσαι με όλους αυτούς τους δαίμονες εντός σου παράλληλα αποζητάς ένα σημάδι, ένα χέρι βοηθείας, κάτι να πιαστείς και να βρεις τη δύναμη να αντισταθείς...μάταια όμως...
Αν δεν αποδεχτείς...αν δεν εντοπίσεις τις αιτίες το μόνο που θα καταφέρεις είναι πρόσκαιρες κι επιφανειακές λύσεις ανάγκης...η λύτρωση δεν θα έρθει από έξω...μόνο από μέσα σου...
Και συνεχίζεις την αναζήτηση εκτός...
Η ανάγκη σου...η μεγαλύτερη παγίδα σου...
Άνισος ο αγώνας αυτός...τα "χτυπήματα" συνεχή και ανελέητα...δεν τιμωρείσαι...μην αυταπατάσαι...είναι ο μοναδικός τρόπος "αφύπνισής σου"...ναι, ναι καλά διαβάζεις...αφύπνιση...
Θεωρείς πως αφυπνίζεσαι με ένα σωρό συγγράματα και θεωρίες άλλων; τουναντίον...μην προσπαθείς να ζήσεις μέσα από άλλους...τόλμησε να βουτήξεις στην άβυσσό σου...χωρίς σκάφανδρο και μπουκάλα οξυγόνου...χωρίς πανοπλίες και προστασίες..."ξεγυμνώσου" στον καθρέφτη της ψυχής σου...
Αντιμετώπισε τα τρωτά σου σημεία και τις αδυναμίες σου...σκέψου με καλοσύνη και αγνότητα...θυμίσου αυτές τις ποιότητες που εκδήλωνες μικρό παιδί...
Μεγαλώσαμε και τα θηρία μέσα μας τα θρέψαμε καλά...όσο όμως αυτά θέριευαν τόσο κατατρώγανε τα σωθικά μας...και τι πιο εύκολο να κατηγορήσουμε τη ζωή, την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τους συντρόφους μας, τους συνεργάτες μας...
Όμως λησμονήσαμε τη δική μας ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας...ξεχάσαμε πως είναι να αγαπάμε...να κατανοούμε...να αποδεχόμαστε...να κάνουμε λάθη...να συγχωρούμε...να εκφραζόμαστε με ευγένεια...
Κοιταζόμαστε στον καθρέφτη μόνο για να μας θαυμάσουμε και να διορθώσουμε τις εξωτερικές μας ατέλειες...για το μέσα μας ούτε λόγος...απευθυνόμαστε σε "κόλακες" για να ενισχύσουμε επιφανειακά την αυτοπεποίθησή μας...συνάπτουμε σχέσεις που φουσκώνουν το εγώ μας και φυσικά η αντίληψη για τον εαυτό μας υπέρμετρα υπεροπτική...οι άλλοι φταίνε πάντα για ότι λάθος προκύψει στη μεταξύ μας σχέση...αφού είμαστε τέλειοι...τα κάνουμε όλα σωστά...
Και δεν αργεί η στιγμή της αποκαθήλωσης...συντριπτικά κατάγματα στην ψυχή μας σκορπίζουν τον πόνο και την απόγνωση...
Πάντα μας δίδεται η ευκαιρία να μαζέψουμε τα κομμάτια αυτά...κάθε φορά γίνεται η αναδόμηση...
Η διαφορά έγκειται στο υλικό συγκόλλησης...
Όσο πιο ακριβό το τίμημα τόσο δυνατότερη η αποκατάσταση...γιατί μόνο μέσα από την κατανόηση του "μαθήματος" θα επιτευχθεί το ξερίζωμα της αιτίας...
Όλα τα άλλα θα είναι πρόσκαιρη ανακούφιση και ψευδαίσθηση ότι όλα είναι υπό έλεγχο...
Το μόνο που έχουμε τη δυνατότητα να ελέγξουμε είναι η εκδήλωση της Αγάπης μας σε όλα τα επίπεδα...
Ας απολαύσουμε το "ποταμάκι" της ζωής...άλλοτε ήρεμο...άλλοτε χειμαρρώδες...μας πάει εκεί που βρίσκεται το Ανώτερο Καλό μας...Η ροή πάντα δικαιώνει...στο χρόνο της...όπως καθετί σε αυτή τη γραμμική πραγματικότητα...
Wear your heart ❤ ❤ ❤
