Αποζητώ γαλήνη...
Η καρδιά μου αναστατωμένη...μπλεγμένη στις σκέψεις του νοητικού...ελέγχεται από εκείνο...από καταιγισμό λέξεων και καταστάσεων που μπερδεύονται σε ένα κουβάρι που ολοένα και γιγαντώνεται...
Πνίγει το κέντρο μου...με αποσυντονίζει και με αδρανοποιεί...μουδιάζω...μένω να κοιτώ το κενό...δεν επιζητώ τίποτα πλέον...δεν ελπίζω...βιώνω αυτό το συναίσθημα γιατί νομίζω ότι μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία λυτρώνεται ένα μεγάλο κομμάτι μου που χρόνια κρατούσα κλεισμένο εντός μου...
Παλεύω με σκεπτομορφές που προσπαθούν να στοιχειώσουν κάθε κύτταρό μου...να με οδηγήσουν στο δικό τους σκοτεινό κόσμο...δεν τα καταφέρνουν...προς στιγμήν ίσως να κερδίζουν κάποιες μάχες...ο πόλεμος συνεχίζεται...δεν θα τις αφήσω να ολοκληρώσουν το σκοπό τους...είμαι πιο δυνατή...
Αφήνομαι όμως...ίσως να είναι ένας τρόπος να ελέγξω τις δυνάμεις μου...με ορίζω...με κατανοώ...με οδηγώ σε αυτά τα μονοπάτια...προκαλώ τον ίδιο μου τον Εαυτό ενάντια σε εμένα...γιατί άραγε;
Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου...παντού πόνος που καλύπτεται σε επιφανειακές σχέσεις...φθηνές...πρόσκαιρες...χωρίς ίχνος αλήθειας...συνεχής προβολή και ανάγκη επιβεβαίωσης...ρηχά συναισθήματα...κατά βάθος όλοι φωνασκούν σιωπηλά μήπως οι κραυγές ακουσθούν στα πέρατα και φανεί αυτό που προσμονούν...
Κανείς δεν κοιτά εντός...όλοι εκτός...οι μάσκες αλλάζουν κατά βούληση και αναλόγως της κατάστασης...είναι όμως τόσο εμφανείς...τα λόγια σύντομα...κενά...οι λέξεις άχρωμες...συνηθισμένες...δεν μπορείς να αφουγκραστείς αυτό που δεν εκφράζεται...η ομιλία τείνει να αφανισθεί μέσα από κενά βλέμματα...
Η απουσία όμως είναι εκεί...σταθερά...ακλόνητη...δεν την πτοεί καν ο πνιγηρός ψίθυρος της φωνής που έχει πάψει να ακούγεται.
Και ο πόνος...κρατάει το δίκοπο μαχαίρι που σαρώνει από όλες τις πλευρές...ξεχύνεται ορμητικά και καλύπτει τα πάντα μέσα μου...
Τα δάκρυά μου προσπαθούν να ξεπλύνουν ότι αφήνει στο πέρασμά του...
Συνεχίζω απτόητη...μα και βέβαια με γονατίζει...με διαλύει...
Δεν θα επιτρέψω να με αφανίσει όμως...
Μέσα από όλη αυτήν την τρικυμία ξέρω ότι μαζί με τα συντρίμμια θα βγω επιτέλους σε εκείνη την ακτή με την χρυσή άμμο και τον ήλιο που υπέρλαμπρος θα ζεστάνει ότι έχει παγώσει όλα αυτά τα χρόνια...
Τα βότσαλα θα σχηματίσουν μία καρδιά για να μπορέσω να ξαπλώσω μέσα τους και ο ήχος από τα κύμματα στην ακρογιαλιά θα είναι το νανούρισμά μου...
Κλείνω τα μάτια μου και βρίσκομαι ήδη εκεί...
Με οδηγό την Πίστη...και ένα Αστέρι που πάντα φώτιζε το μονοπάτι μου...
Φορώντας την καρδιά μου αποκοιμιέμαι για άλλη μια φορά...
Ελπίζοντας πια...
