Έγειρε στην αγκαλιά του καθώς έκλεινε τα μάτια της...Κρατιόταν σφιχτά επάνω του...Ακούμπησε τα χέρια της στο ύψος της καρδιάς του γαληνεύοντας την τρικυμμία της ψυχής του...Ήταν μία ακόμη στιγμή που αποτύπωσε στη μνήμη της...
Είδε το ίδιο όνειρο ξανά...
Ο χρόνος κάλπαζε με ορμή...Το τέλος που έφερνε μαζί του ήταν κοντά...κι εκείνη το αισθανόταν...τα κύμματα ήταν πλέον θεόρατα και αδηφάγα...δεν είχε άλλη δύναμη να τα αντιμετωπίσει...
Παραδόθηκε μέσα τους αφήνοντας να τη βυθίσουν στο σκοτάδι της αβύσσου...
Ασάλευτη και μουδιασμένη από τον πόνο, φθάνοντας στον τέρμα συνταρράχτηκε από τα συντρίμμια που σκόρπισαν γύρω της...
Κι ύστερα...
Η απόλυτη σιωπή μέσα στο σκοτάδι...
Τότε φάνηκε ένα μικρό φως να βγαίνει από μέσα της και όσο πλησίαζε στην επιφάνεια τόσο μεγάλωνε και δυνάμωνε η έντασή του...
Αναδύθηκε μία σφαίρα φωτός...Συνέχισε την πορεία προς τα πάνω... Στον ουρανό τα αστέρια περίμεναν να την υποδεχθούν με ανυπομονησία...Καιρό τώρα την παρακολουθούσαν με αγάπη, γνωρίζοντας το σενάριο της γήινης ζωής της...
Ήταν ιδιαίτερο και ξεχωριστό αυτό το ταξίδι...Το ίδιο συναίσθημα κάθε φορά που ονειρευόταν και θυμόταν τη συγκεκριμένη σκηνή...
Η σφαίρα φωτός ανάμεσα σε αμέτρητα αστέρια...να γίνεται ένα μαζί τους...
Το πρωί τους βρήκε αγκαλιά...Το όνειρο ατόφιο στη μνήμη της...
-Θέλω να δούμε τ’ αστέρια απόψε του είπε...
Γνώριζε ότι αυτή ήταν η αφετηρία και το τέρμα συγχρόνως...
Επέλεξε...αποδέχτηκε...έζησε...διαλύθηκε...
Αναγεννήθηκε...
Φορώντας την καρδιά της...
