Άνθρωποι κουρασμένοι. Κατάκοποι στο μετερίζι της ζωής. Χωρίς ελπίδα. Χωρίς ζεστασιά.
Και άλλοι παρέα με τις φαινομενικά εξωτερικά τακτοποιημένες ζωές τους.
Και κάποιοι άλλοι, εκείνοι οι ονομαζόμενοι «ονειροπόλοι» ή «αλλιώτικοι», εκείνοι που ξέρουν να χαμογελούν από την καρδιά τους και να ευγνωμονούν για όλα, εύκολα και δύσκολα.
Ένα κοινό έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι… τη σχέση τους με το χρόνο.
Χρόνος… αδυσώπητος, ανελέητος για όλους… περνά και χάνεται και μαζί του φεύγει και η ζωή μας.
Οι κουρασμένοι άνθρωποι υπομένουν καρτερικά κάποιες φορές και άλλες όχι, αυτά που ο χρόνος τους έφερε… προσπαθούν να συνυπάρξουν μαζί του ψάχνοντας την ειρήνη μέσα τους.
Και οι άλλοι, αυτοί με τις καλογυαλισμένες ζωές, σπεύδουν να φυλακίσουν το χρόνο φωτογραφίζοντας στιγμές χαράς και ευτυχίας στα πρόσωπά τους για να έχουν και του χρόνου να θυμούνται πόσο ωραία ήταν και να συγκρίνουν την πρόοδό τους ή τα επιτεύγματά τους.
Και εκείνοι οι άλλοι, εκείνοι οι λίγοι, έχουν αποφασίσει πως ο χρόνος δεν έχει καμία εξουσία πάνω τους γιατί είναι άχρονος και όσο κι αν εκείνος φαίνεται να περνάει, δεν περνάει όμως από πάνω τους γιατί δεν τους αγγίζει μέσα τους.
Είναι μεγάλη συμφιλίωση να κοιτάς το χρόνο και να τον αντιμετωπίζεις ως φίλο.
Κάποτε σε μία τάξη, την ώρα του μαθήματος, το ρολόι σταμάτησε και κανένας μας δεν κατάλαβε ότι κάναμε μάθημα μία ώρα περισσότερο χωρίς να βγούμε διάλειμμα.
Κάποια στιγμή κάποιος κοίταξε το ρολόι δύο φορές σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και είπε πως μάλλον το ρολόι έχει σταματήσει.
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως όταν ο χρόνος σταματάει, αρχίζει η ζωή.
Κανένας μας δεν ένιωσε κουρασμένος κι ας είχαμε κάνει μία ώρα παραπάνω μάθημα. Μας είχε συνεπάρει η ροή του μαθήματος, η ανταλλαγή των απόψεων, η σκέψη μας και τα συναισθήματά μας σε προσωπικό επίπεδο.
Και όλοι μας κρατήσαμε μέσα μας την ωφελιμότητα να ξεχνάς τα ρολόγια, το χρόνο, τα προγράμματα.
Δεν χρειάστηκε να βγούμε διάλειμμα… το διάλειμμα ήταν αυτό ακριβώς… διάλειμμα από την τυποποιημένη σχέση μας με το χρόνο.
Το μήνυμα και η αίσθηση ήταν ξεκάθαρη… «Όταν σταματά ο χρόνος, αρχίζει η ζωή!»
Η ζωή εκείνη που δεν σου προσδίδει κούραση, που δεν σου ζητά να αποθανατίσεις στιγμές για να τις περιφέρεις αργότερα σαν τα καλογυαλισμένα καινούργια σου παπούτσια.
Ο χρόνος τέτοιες στιγμές είναι ζεστός, φιλικός, σε αγκαλιάζει με την αιωνιότητά του, δίνει ζωή στη ζωή σου, γίνεται ένα μαζί σου, είναι εσωτερικό σου βίωμα και είναι μαζί σου στο τώρα, στο πριν, στο μετά.
Όλη μας η ζωή είναι μία αδιάκοπη προσπάθεια να χωρέσουμε μέσα στο χρόνο τη ζωή μας.
Χρειάστηκε ένα ρολόι μόνο να σταματήσει για να καταλάβεις πως την πραγματική ζωή δε τη ζούμε κυνηγώντας το χρόνο, αλλά τη ζούμε μόνο όταν σταματάμε να τα μετράμε όλα μέσα από αυτόν.
Εξάλλου είναι ξεκάθαρο πως ότι είναι να γίνει, θα γίνει στο χρόνο του, όταν είναι ή ώρα του και εκεί δεν χωράει καμία κούραση, καμία προβολή και σίγουρα εκεί τη θέση της έχει μόνο η ελπίδα και η πίστη πως η ζωή ξέρει καλύτερα από εμάς, γι’ αυτό και ο χρόνος οφείλει να είναι στο παρασκήνιο.
Όταν σταματά ο χρόνος… αρχίζει η ζωή!
Νιώσε το και η ίδια η ζωή θα έρθει να σε συναντήσει!
Λινα Παυλοπούλου
