Κατέρρευσε...η γέφυρα...
Ισοπεδώθηκε μονομιάς...χρειάστηκαν μόνο 12 λεπτά...κρυμμένα μηνύματα ανάμεσα σε 7 λέξεις γνώριμες...ενοχή...αυτοτιμωρία...πόνος...πληγή...προστασία...πάλη...ψέμα...
Έκλεισε η γραμμή...σίγησαν τα στόματα...άνοιξαν τα σωθικά σπαράζοντας...πάρθηκαν αποφάσεις ερήμην της...της τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια απότομα...σωριάστηκε...
7 τσιγάρα σε 12 λεπτά...ρουφηξιές θανάτου...σε ένα σώμα ήδη νεκρό...
Έστρεψε το βλέμμα της στον ουρανό...δεν θυμόταν πως είναι πάνω εκεί...προσπάθησε να θυμηθεί ποια είναι...τότε...
Βαθιά μέσα της μία αμυδρή φωνή της ψιθύριζε...μόνο ήχους διέκρινε...και σκιές...πολλές σκιές...φαντάσματα δικά της...άλλων...φιγούρες σκοτεινές να κρύβονται έντεχνα και να παίζουν με το μυαλό της...
Φώναξε...ζήτησε συγχώρεση...βοήθεια...ενδυνάμωση...έκανε έναν απολογισμό της ζωής της...εικόνες που περνούσαν ζωντανά μπροστά της και της εντείναν τον πόνο...πόσο πίσω το χρόνο να γυρίσει άραγε για να λυτρώσει το παρελθόν...να γλυτώσει από τα θηρία που άφηνε ακόμα να την κατασπαράζουν...τις αναμνήσεις εκείνες από παιδί που τη στοιχειώναν τόσο συχνά...
Έστεκε στη μέση του σαλονιού ακίνητη...μουδιασμένη...χωρίς ενέργεια...ένα κουφάρι που εντός του αιμορραγούσε μία τεράστια πληγή...αδύναμη να κουνηθεί...να μιλήσει...να σκεφτεί...
Σε λιγότερο από 12 ώρες θα σημάνει η ημέρα 7...
Αιωνιότητα κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου...στον απόηχο του χτύπου του ρολογιού σκίζει κι ένα κομμάτι από τις σάρκες της...
Πασχίζει να χτίσει τα πάντα από την αρχή...βρισκόμενη ακόμα στο τρικυμιώδες αυτό ταξίδι που την βύθισε τόσες φορές στην άβυσσο και στο έρεβος...
Αναγνώρισε την Αποστολή της...το ήξερε από την αρχή...επέλεξε να διδαχτεί μέσα από αυτόν τον πόνο...υπερεκτίμησε όμως τα αποθέματα δύναμης και την διάκριση...
Και πλήρωσε το τίμημα με την ψυχή της...χρειάστηκε να ολοκληρωθεί το συμβόλαιο μέσα από την Απώλεια...
Επικαλέστηκε την Άνωθεν Αρχή...μίλησε απευθείας στον Πατέρα...
Θέε μου... Δώσε μου Γαλήνη... επαναλάμβανε συνέχεια...
Κι Εκείνος άκουσε...όπως κάνει πάντα...
Και δεν άργησε να φανεί η Βοήθειά Του...μέσα από τις Αδελφές της...Ενωμένες πάλι μέσα από Αγάπη και Πίστη αιώνων έτρεξαν δίπλα της...
Την αγκάλιασαν με θέρμη...ζέσταναν την παγωμένη της καρδιά...γέμισαν την άδεια ψυχή της...
χάιδεψαν το πρόσωπό της και φίλησαν τρυφερά τα μαλλιά της...
Δεν είπαν πολλά...μόνο κοιταζόντουσαν...λίγα τα λόγια...μεγάλη η σημασία τους...
Συγχώρεσε τον εαυτό της...ευχαρίστησε για το μάθημα...αποδέχτηκε τη ρήτρα του συμβολαίου...
Συνεχίζει να κλαίει...κάποιες φορές περισσότερο...δεν καταλαγιάζει ακόμα ο πόνος...έχει δρόμο μπροστά της...
Δεν είναι μόνη όμως...έχει στήριξη...κάθε μέρα ανακαλύπτει την δύναμή της...ότι έβλεπαν όλοι οι άλλοι κι αγνοούσε εκείνη...
Θέλει ξανά να φορέσει την καρδιά της...καινούργια...λαμπερή...φωτεινή...ζεστή...θεραπευμένη...
Να μπορεί να αγκαλιάσει πάλι...σφιχτά...όπως μόνο εκείνη ξέρει...
Ελπίζει...προσμένει...έχοντας Πίστη κι Εμπιστοσύνη...
Wear your heart ❤️❤️❤️
Βρείτε το πρωτότυπο κείμενο εδώ
