Ασκώ συνειδητή επίγνωση σημαίνει να τσεκάρω τα μηνύματα και τις προσδοκίες που γεννάνε οι δράκοι του “ποτέ δεν είμαι αρκετά καλός”, σε σχέση με την πραγματικότητα. Από τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας το πρωί μέχρι την ώρα που ακουμπάμε το κεφάλι μας στο μαξιλάρι το βράδυ, βομβαρδιζόμαστε από μηνύματα και προσδοκίες σε σχέση με κάθε τομέα της ζωής μας.
Οι πάντες και τα πάντα, από τις διαφημίσεις μέχρι τις ταινίες και τη μουσική, μας λένε πώς ακριβώς πρέπει να είναι η εμφάνισή μας, πόσα κιλά πρέπει να είμαστε, πόσο συχνά πρέπει να κάνουμε έρωτα, πώς πρέπει να ανατρέφουμε τα παιδιά μας, πώς πρέπει να διακοσμούμε τα σπίτια μας, ποιο αυτοκίνητο πρέπει να οδηγούμε.
Όλο αυτό μας κατακλύζει και, κατά τη γνώμη μου, κανείς μας δεν έχει ανοσία σε αυτόν το βομβαρδισμό. Το να προσπαθείς να αποφύγεις τα μηνύματα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι σαν να προσπαθείς να κρατήσεις την ανάσα σου για να αποφύγεις την ατμοσφαιρική ρύπανση – πολύ απλά, δεν γίνεται. Το να πιστεύουμε αυτό που βλέπουμε με τα μάτια μας είναι χαραγμένο στα κύτταρά μας. Αυτό κάνει πολύ επικίνδυνη τη ζωή μέσα σ’ έναν κόσμο προσεκτικά επεξεργασμένο, υπερπαραγωγικό και ραφιναρισμένο από το Photoshop.
Για να δυναμώσουμε το πνεύμα μας και να σταματήσουμε να πέφτουμε θύματα της σύγκρισης με κατασκευασμένες εικόνες στην καθημερινή μας ζωή, χρειάζεται να γνωρίζουμε πώς να τσεκάρουμε ό,τι βλέπουμε σε σχέση με την πραγματικότητα. Χρειάζεται να μπορούμε να θέτουμε τις πιο κάτω ερωτήσεις και να τις απαντάμε:
1. Είναι αληθινό αυτό που βλέπω; Αυτές οι εικόνες δείχνουν την πραγματική ζωή, ή ένα φανταστικό κόσμο;
2. Αυτές οι εικόνες καθρεφτίζουν μια υγιή, Ολόψυχη ζωή, ή μήπως μετατρέπουν τη ζωή μου, το σώμα μου, την οικογένειά μου και τις σχέσεις μου σε εμπορεύσιμα αντικείμενα;
3. Ποιος ωφελείται από το να βλέπω εγώ αυτές τις εικόνες και να νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου;
Η άσκηση της συνειδητής επίγνωσης είναι ένα από τα τέσσερα στοιχεία της δύναμης απέναντι στην ντροπή. Η ντροπή λειτουργεί σαν το μεγεθυντικό φακό της κάμερας.
Όταν νιώθουμε ντροπή, η κάμερα είναι ζουμαρισμένη στο φουλ και το μόνο που βλέπουμε είναι έναν εαυτό γεμάτο ελαττώματα, που είναι μόνος του, που διαρκώς παλεύει και αγωνίζεται. Σκεφτόμαστε: “Είμαι η μόνη που έχω ψωμάκια στους γοφούς; Είμαι ο μόνος που έχω μια οικογένεια που είναι μπελαλίδικη, φασαριόζικη και εκτός ελέγχου; Είμαι ο μόνος που δεν είμαι με ένα σούπερ μόντελ του Calvin Klein; Κάτι δεν πάει καλά μ’ εμένα. Είμαι μόνος”.
Όταν η κάμερα ξεζουμάρει, αρχίζουμε να βλέπουμε μια τελείως διαφορετική εικόνα. Βλέπουμε πολλούς να παλεύουν με τα ίδια πράγματα. Αντί να σκεφτόμαστε “Είμαι ο μόνος που…”, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε “Δεν το πιστεύω! Κι εσύ; Κι εσύ; Δηλαδή είμαι φυσιολογικός; Νόμιζα ότι ήμουν μόνο εγώ”.
Μόλις αρχίσουμε να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα, είμαστε σε καλύτερη θέση για να τσεκάρουμε ως προς την πραγματικότητα εκείνα που πυροδοτούν την ντροπή μας καθώς και τα μηνύματα και τις προσδοκίες που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι ποτέ δεν είμαστε αρκετά καλοί.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Brene Brown ” Ευτυχώς, δεν είμαι τέλειος!” από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
Δημοσιευμένο στην Εναλλακτική δράση
