Το σύμπαν διέπεται από Νόμους οι οποίοι αποτελούν την έκφραση της Θείας Βούλησης. Αυτοί οι Νόμοι καθορίζουν τις πτυχές της διαμόρφωσης και εξέλιξης του Όλου.
Από το μικροκοσμικό επίπεδο των σωματιδίων ως το μακροκοσμικό επίπεδο των γαλαξιών και από τα αόρατα Πνευματικά πεδία μέχρι τα ορατά και υλικά οι παγκόσμιοι Νόμοι καθοδηγούν το αιώνιο γίγνεσθαι. Όλοι Αυτοί αποτελούν διαφοροποιήσεις του Ενός Νόμου, ή Δαρμάν, όπου όταν εκδηλώνεται, αναλύεται περνώντας μέσα από το πρίσμα της παγκόσμιας διάνοιας Μαχάτ.
Το Κάρμα είναι μία ονομασία για έναν από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους παγκόσμιους Νόμους, αποτελώντας την ίδια την δράση του Δαρμάν. Είναι ο Νόμος της ανταπόδοσης ή της αιτίας και του αποτελέσματος. Πολλοί είναι οι σοφοί που από την αρχαιότητα μέχρι πρόσφατα, σε ανατολή και δύση έχουν μιλήσει για αυτήν την δύναμη της Δικαιοσύνης και ανταπόδοσης.
Στον Δυτικό εσωτερισμό γενικότερα το Κάρμα ή Νέμεσις είναι μία Αρχή απόλυτη και αμετάβλητη. Τα έθνη και τα άτομα είναι που παρακινούν τον Νόμο σε δράση και δίνουν ώθηση στην κατεύθυνση του. Το Κάρμα είναι ο Δημιουργός ανθρώπων και εθνών, αλλά από εκεί και πέρα αυτά τα ίδια είναι που ενεργοποιούν την μετέπειτα διαδοχή των αιτιών και αποτελεσμάτων.
Ο Πλωτίνος αναφέρει ότι τα πάντα ακολουθούν «την αθόρυβη οδό σύμφωνα με την Δικαιοσύνη» την οποία δεν μπορεί να αποφύγει κανείς. Έτσι ο κακός οδηγείται στο μέρος του σύμπαντος που πρέπει να πάει χωρίς να το ξέρει, ενώ αντίθετα ο καλός που γνωρίζει, πηγαίνει από μόνος του εκεί που πρέπει. Αναφέρει επίσης ότι στις ζωές των ανθρώπων δεν γίνεται τίποτα συμπτωματικά, αλλά ότι βιώνει ο καθένας είναι αποτέλεσμα αιτιών που ο ίδιος δημιούργησε στο παρελθόν. Αυτή την Θεία κοσμική τάξη την ονομάζει Αδράστεια. Για την δύναμη της Αδράστειας μας μιλάει και ο Πρόκλος στην Πλατωνική Θεολογία λέγοντας ότι ακόμα και οι Κρόνιοι Θεοί, που βρίσκονται πάνω από τους νόμους του Δία, και οι τελειοποιητικοί Θεοί που υπερβαίνουν τους Κρόνιους είναι υποταγμένοι σε Αυτήν.
Στα Ερμητικά κείμενα αναφέρεται ότι η Πρόνοια κυβερνά το σύμπαν, η Ανάγκη το κρατάει συνεκτικά και η Ειμαρμένη οδηγεί και περιφέρει τα πάντα εξαναγκάζοντας τα, σαν αιτία γέννησης και φθοράς. Επίσης η Ειμαρμένη και η Αναγκαιότητα είναι αχώριστα δεμένες, η πρώτη είναι που σπέρνει τις αρχές όλων των πραγμάτων ενώ η Αναγκαιότητα δίνει τέλος σε όλα τα πράγματα που άρχισαν με την Ειμαρμένη. Και οι δύο έχουν σαν συνέπεια την Τάξη, δηλαδή την συνάφεια και την χρονική διαδοχή όλων όσων πρέπει να πραγματοποιηθούν.
Ο Σουάμι Βιβεκανάντα λέει ότι η πράξη που κάνει κάποιος δεν σβήνει πριν ο καρπός της να γεννηθεί, και δεν υπάρχει καμία δύναμη που να μπορεί να εμποδίσει αυτήν την καρποφόρηση. Έπειτα σύμφωνα με τον Theun Mares και τις διδασκαλίες των Τολτέκων ο άνθρωπος είναι το αποτέλεσμα των σκέψεων και των αισθημάτων του και οι περιστάσεις που βιώνει εμφανίζονται γιατί τις έχει καλέσει ο ίδιος σύμφωνα με την κοσμοθεώρηση του.
Η H.P.B. αναφέρει ότι το Κάρμα αποτελεί το πέρασμα του Σπαμπαχάτ, που είναι «η μεταβλητή ακτινοβολία του Αμετάβλητου σκότους του ασυνείδητου στην Αιωνιότητα», από μία αδρανή κατάσταση σε μία έντονη δραστηριότητα, που συμβαίνει σε κάθε νέα επαναγέννηση του Κόσμου. Είναι ο υπέρτατος Νόμος, η αρχή όλων των άλλων. Είναι η δύναμη που προσαρμόζει με Σοφία και Δικαιοσύνη το αποτέλεσμα στην αιτία που το δημιούργησε. Κάθε ενέργεια, μικρή η μεγάλη, προκαλεί μία διαταραχή της ισορροπίας στο σύμπαν η οποία θα αποκατασταθεί όταν η ενέργεια αυτή επανέρθει αναπόφευκτα, λόγω του ότι δρα σε περιορισμένη έκταση, στο ίδιο σημείο από το οποίο ξεκίνησε.
Το Κάρμα δεν είναι ταυτόσημο με την έννοια της Πρόνοιας, όπως την εννοούν οι Χριστιανοί, διότι δεν υπάρχουν σε αυτόν τον Νόμο τα πεπερασμένα χαρακτηριστικά της καλοσύνης και του ελέους. Αλλά είναι η Πρόνοια η οποία επαγρυπνεί για την απόλυτη Αρμονία στον κόσμο της ύλης, όπως Αυτή υπάρχει και στον κόσμο του Πνεύματος. Η έννοια του Κάρμα ως ο Νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος, καταλαμβάνει μία θέση ανάμεσα στους επτά συμπαντικούς Νόμους που διοικούν την δημιουργία, σύμφωνα με το Κυμβάλειο και τον Αιγυπτιακό εσωτερισμό, πέρα από αυτά που έχουμε αναφέρει προηγουμένως σχετικά με τα Ερμητικά κείμενα. "Κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμα της, κάθε αποτέλεσμα την αιτία του. Όλα συμβαίνουν σύμφωνα με τον Νόμο. Η τύχη δεν είναι παρά το όνομα που δίνεται στον παραγνωρισμένο Νόμο. Υπάρχουν πολλά επίπεδα αιτιότητας, αλλά τίποτα δεν ξεφεύγει από το Νόμο."
Οι ερμητιστές διδάσκαλοι αναφέρουν ότι αυτή η αρχή έχει γίνει αντιληπτή και έχει ερευνηθεί από κάθε επιστημονική σκέψη, αρχαία η σύγχρονη. Η αλήθεια που περιέχουν τα λόγια του Κυμβαλείου είναι ότι ο Νόμος διοικεί όλο το σύμπαν και τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη. Το «τυχαίο» σαν όρος χρησιμοποιείται για να εκφράσει κάποιες αιτίες που παραμένουν σκοτεινές. Κάθε τι που συμβαίνει υπακούει σε μία διαδοχή από αιτίες που έχουν προηγηθεί. Αν μπορέσουμε κάποτε να ξετυλίξουμε προς τα πίσω αυτό το κουβάρι αιτιών και αποτελεσμάτων θα φτάσουμε στην πρωταρχική Αιτία όλων των πραγμάτων. Την πρωταρχική δόνηση που έδωσε το έναυσμα της δημιουργίας.
Η επίγνωση αυτής της αρχής που θα συνδυαστεί με αυτοκυριαρχία θα οδηγήσει στην εξάσκηση της ελεύθερης βούλησης. Έτσι ο άνθρωπος θα αποφύγει να γίνει έρμαιο των εξωτερικών περιστάσεων, να γίνει ένα αποτέλεσμα αιτιών έξω από αυτόν, και θα μπορέσει να κατακτήσει τον ρόλο του δημιουργού των αιτιών που αυτός θέλει λαμβάνοντας τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Η πλειονότητα των ανθρώπων αφήνετε να οδηγηθεί από εξωτερικές και κατώτερες εσωτερικές περιστάσεις. Παίρνει αποφάσεις και δρα σύμφωνα με ένστικτα και πάθη έχοντας με αυτόν τον τρόπο μία ψευδαίσθηση ελευθερίας, χωρίς να καταλαβαίνει ότι αυτά ακριβώς είναι τα δεσμά που πρέπει να σπάσει για να βιώσει την πραγματική ελευθερία και να γίνει Κύριος της μοίρας του, δημιουργός του δικού του πεπρωμένου. Αντίθετα οι Δάσκαλοι γνωρίζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού γίνονται και οι κυρίαρχοί του, γνωρίζοντας ότι η πραγματική ελευθερία πηγάζει από την ταύτιση με τον Νόμο. "Όσο η δημιουργία είναι απομακρυσμένη από το κέντρο, τόσο είναι προκαθορισμένη. Όσο πλησιάζει το κέντρο τόσο πιο κοντά στην Ελευθερία είναι."
ΓΕΝΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ.
Ο Νόμος του Κάρμα έχει άμεση επίδραση στην ανθρώπινη ζωή και την πορεία εξέλιξης του, και αν και δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον Νόμο καθαυτό μπορούμε να γνωρίσουμε την λειτουργία του. Κάθε μία δράση μας στην καθημερινότητα, κάθε μία σκέψη και συναίσθημα είναι στην ουσία μία απελευθέρωση ενέργειας η οποία θα επιστρέψει στο σημείο από όπου ξεκίνησε. Ανάλογα με την φύση και την ποιότητα της δράσης ο κάθε άνθρωπος βιώνει ευχάριστα η δυσάρεστα αποτελέσματα. Η ζωή μας αποτελεί μία διαδοχή αιτιών που δημιουργούμε και αποτελεσμάτων που εισπράττουμε σύμφωνα με τον Νόμο της Δικαιοσύνης και Αρμονίας.
Η φαινομενική αδικία που αντιλαμβανόμαστε και νομίζουμε ότι επικρατεί στον κόσμο και τις ζωές των ανθρώπων οφείλεται στο ότι βλέπουμε τα αποτελέσματα μεμονωμένα, χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε την αιτία που τα προκάλεσε. Η διδασκαλία του Κάρμα μπορεί να δώσει φως στο αιώνιο ερώτημα του πόνου και της δυστυχίας όπως και την ύπαρξη του κακού. Αν ένας άνθρωπος ο οποίος θεωρείται καλός υποφέρει στην παρούσα ζωή του, απλά ξεπληρώνει κάποια οφειλή που έχει δημιουργήσει σε προηγούμενη ζωή. Το ίδιο και ένας άνθρωπος που ενώ φαίνεται κακός δεν βιώνει πόνο, ξεπληρώνεται από το Κάρμα για κάτι καλό που έχει κάνει στο παρελθόν, ή γιατί έλαβε κακή και άδικη μεταχείριση από τους συνανθρώπους του.
Θα ήταν όμως λάθος να δούμε το Κάρμα ως τιμωρία η ανταμοιβή. Η Θεία δικαιοσύνη μας φέρνει ακριβώς αυτό που μας αξίζει, προσαρμόζοντας μάλιστα έτσι τα πράγματα ώστε αυτό που θα μας έρθει να είναι ότι καλύτερο για να πάρουμε το κατάλληλο μάθημα που χρειαζόμαστε έτσι ώστε να εξελιχθούμε πνευματικά. Επίσης ο Νόμος επειδή ακριβώς λειτουργεί σπρώχνοντας τα όντα σε αυτήν την αναβατική πορεία της εξέλιξης απελευθερώνει την Καρμική αντίδραση όταν το Εγώ είναι σε εκείνη την κατάσταση ώστε να μπορεί να μάθει από την επιστροφή των πράξεων του. Οι πράξεις μας λοιπόν είτε επιστρέφονται σύντομα διότι η προσοχή και προσήλωση μας είναι στραμμένες κατάλληλα, είτε παραμένει σε αναστολή μέχρι να έρθουμε σε θέση αντίστοιχη με την φύση της αιτίας.
Κάτι άλλο σημαντικό για το Νόμο που έχει άμεση επίδραση στην ζωή μας είναι η σχέση του με αυτό που ονομάζουμε Μοίρα και Ελεύθερη Βούληση. Αυτά και τα δύο στοιχεία που φαίνονται εκ πρώτης όψεως αντίθετα και το ένα να αναιρεί το άλλο, ενώνονται μέσα από το Κάρμα. Η Μοίρα είναι το αναπόφευκτο, το αποτέλεσμα που θα εισπράξουμε από παρελθοντικές μας δράσεις. Οι δράσεις αυτές όμως έρχονται από δικές μας επιλογές, ασυνείδητες η συνειδητές. Οπότε ο άνθρωπος όσο πιο συνειδητός είναι στις επιλογές του γνωρίζοντας την λειτουργία του Νόμου, όσο μεγαλύτερη Σοφία και διαύγεια χρησιμοποιεί για να πάρει τις αποφάσεις του και να δράσει σύμφωνα με αυτές, τόσο πιο ελεύθερος είναι στο να διαμορφώσει την Μοίρα του. Μόνο μέσα από την γνώση του Νόμου μπορεί κάποιος να προσδιορίσει τις πράξεις του και τα αποτελέσματα που αυτές θα φέρουν, γινόμενος έτσι ο Κύριος του εαυτού του της ζωής του και της Μοίρας του.
Πρέπει να αντιληφθούμε βαθιά ότι ο άνθρωπος ο ίδιος παράγει τις αιτίες και το Κάρμα προσαρμόζει τα αποτελέσματα σύμφωνα με τους Νόμους της αρμονίας. Αυτός που αγνοεί μένει απορημένος μπροστά στα περίεργα πράγματα που του συμβαίνουν, αποδίδοντας τα στην κακή του τύχη, στις ανεξιχνίαστες οδούς της Θείας πρόνοιας, στην ενέργεια της τυφλής Μοίρας ή σε κάποια απλή σύμπτωση. Τίποτα όμως δεν μπορεί να υπάρξει στην ζωή μας που η αφορμή του να μην βρίσκεται στις δικές μας πράξεις. Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά για κάποιον να ξεκινήσει την διαδικασία να γίνει ο κύριος της Μοίρας του όσο και αν νοιώθει εγκλωβισμένος σε αυτήν την ατελείωτη διαδοχή αιτιών και αποτελεσμάτων. Αυτό που πρέπει να κάνει για να απελευθερωθεί από αυτήν την κατάσταση είναι να κινητοποιήσει εκείνες τις αιτίες που θα παράγουν πιο επιθυμητά αποτελέσματα, και αυτή είναι μία δυνατότητα που ο άνθρωπος δεν μπορεί να χάσει ποτέ. Επίσης ο τρόπος για να αντιμετωπίσουμε το Κάρμα που έχουμε ήδη δημιουργήσει είναι να αποκτήσουμε μία σωστή στάση προς αυτό. Δεν πρέπει να προσπαθούμε να αποφύγουμε το «κακό» Κάρμα αλλά να το αποδεχόμαστε όταν αυτό θα έρχεται σαν κάτι το αναπόφευκτο, αντιλαμβανόμενοι ότι με αυτόν τον τρόπο ξεπληρώνουμε κάτι που οφείλουμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν πρέπει να αποφεύγουμε κάτι, αλλά να επεξεργαζόμαστε ακριβώς αυτό που βρίσκεται μπροστά μας και να αντλούμε από αυτό την πολύτιμη εμπειρία που έχει να μας δώσει.
Μέσα από όλα αυτά βγαίνουμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει στην ουσία «κακό» ή «καλό» Κάρμα. Αυτό που μας έρχεται είναι πάντα αυτό που δικαιούμαστε και χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε. Η δράση που απελευθερώνουμε θα επανέλθει μπροστά μας δημιουργώντας συχνά ένα πρόβλημα το οποίο καλούμαστε να ξεπεράσουμε, δίνοντας μας έτσι την ευκαιρία να αναπτύξουμε την δύναμη μας. Τα προβλήματα, τα εμπόδια που βιώνουμε στην ζωή μας προέρχονται από εμάς τους ίδιους, έτσι αυτό που πρέπει να πολεμήσουμε και να ξεπεράσουμε πάντα είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Ο ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΜΑ
Οι δράσεις του ανθρώπου ξεκινούν κυρίως από το νοητικό του σώμα. Ο νους ως βάση της επιθυμίας δίνει το έναυσμα της δράσης στα διάφορα επίπεδα. Σχεδόν όλες οι αιτίες που δημιουργεί ο άνθρωπος σχετίζονται άμεσα με την επίδραση των νοητικών εικόνων ή σκεπομορφών που απορρέουν από το νοητικό του επίπεδο.
Η δόνηση που παράγει η κάθε σκέψη παίρνει μία μορφή χρησιμοποιώντας σαν πεδίο δράσης την νοητική και αστρική ύλη. Η καθαυτή νοητική εικόνα μένει στην συνείδηση του δημιουργού, αλλά η δόνηση της απλώνεται στον χώρο προκαλώντας ανάλογους παλμούς και στην αστρική ύλη δημιουργώντας μία αστρική μορφή η οποία είναι εμψυχωμένη από την νοητική ενέργεια. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται μία στοιχειακή οντότητα η οποία ξεπερνά τα όρια του αστρικού πεδίου του δημιουργού κρατώντας πάντα μία σύνδεση μαζί του επιστρέφοντας την δράση πίσω στην νοητική εικόνα που την δημιούργησε. Η διάρκεια ζωής της αστρονοητικής εικόνας εξαρτάται από την ποιότητα και την ένταση της σκέψης, η εξαφάνιση της όμως δεν επηρεάζει την μονιμότητα της νοητικής εικόνας. Ένα καινούργιο ερέθισμα θα την κάνει να εκδηλώσει ξανά το αστρικό της μέρος. Αυτές οι οντότητες λοιπόν γεμίζουν το περιβάλλον του δημιουργού τους σχεδόν συνεχόμενα, ανάλογα βέβαια με την ένταση της δραστηριότητας του νοητικού του σώματος.
Αν μία ποιότητα ιδεών χρησιμοποιηθεί πολύ στην γήινη ζωή τότε αυτές οι ιδέες ζουν σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα στην ψυχή, αφού οι δονήσεις των σκέψεων δεν κατέρχονται μόνο στα κατώτερα επίπεδα της προσωπικότητας, αλλά ανέρχονται και στο ανώτερο επίπεδο του ανθρώπου, αυτό που ονομάζουμε θυμικό σώμα, και καταγράφονται και εκεί. Οπότε αυτά τα αρχεία θα υπάρχουν σε λανθάνουσα μορφή ακόμη και όταν το εγώ καθαρίσει από τα κατώτερα σώματα κατά την μετά θάνατον ζωή του. Ενώ λοιπόν τα αστρικά υλικά που έχουν δημιουργήσει οι νοητικές εικόνες χάνονται σταδιακά όσο το εγώ ανέρχεται στα ανώτερα επίπεδα, αυτές μένουν σαν εικόνες οι οποίες, κατά την νέα κάθοδο του εγώ στην ύλη, θα προβληθούν τραβώντας τα καρμικά υλικά που τους χρειάζονται για να εκδηλωθούν ξανά στα κατώτερα επίπεδα της προσωπικότητας.
Έτσι κάθε νέα προσωπικότητα που λαμβάνουμε στην κάθε μας ενσάρκωση είναι στην ουσία το αποτέλεσμα των σκέψεων και συγκινήσεων που έχουμε εκδηλώσει στις προηγούμενες ζωές μας. Αυτά τα στοιχεία τα δοσμένα από εμάς χρησιμοποιούν οι Κύριοι του Κάρμα για να δομήσουν τον νέο μας φορέα από το λεπτότερο επίπεδο του μέχρι και το πιο παχυλό, αφού π.χ. το διπλό αιθερικό που έχει δομηθεί σύμφωνα με τα προηγούμενα καρμικά στοιχεία θα γίνει το αιθερικό καλούπι του φυσικού φορέα.
Έτσι καταλαβαίνουμε ότι κάθε νέα προσωπικότητα που λαμβάνουμε, είναι δημιούργημα του ίδιου μας του εαυτού και προκύπτει σαν ένα αναπόφευκτο καρμικό αποτέλεσμα. Οπότε εμείς είμαστε πλήρως υπεύθυνοι για χαρακτηριστικά που έχουμε έμφυτα στην προσωπικότητα μας είτε αυτά θεωρούνται καλά, είτε θεωρούνται άσχημα.
Ο Νόμος του Κάρμα μπορεί να εξηγήσει πολύ ικανοποιητικά την φαινομενική αδικία που κυριαρχεί, αν βλέπουμε τα πράγματα κοντόφθαλμα και μεμονωμένα, στα εκ γενετής χαρακτηριστικά και τις περιστάσεις που γεννιέται ο κάθε άνθρωπος, τα οποία δεν μπορεί να αποφύγει και φαίνεται σαν να του «τυχαίνουν» απρόβλεπτα από μία τυφλή και άδικη μοίρα. Η αλήθεια είναι όμως ότι όλα αυτά είναι πολύ δίκαια αποδομένα στον καθένα σύμφωνα με αυτά που έχει προκαλέσει. Ακόμη και ο τόπος, το κοινωνικό περιβάλλον και η οικογένεια ρυθμίζονται κατάλληλα από τους Λιπίκα για να καταφέρει ο άνθρωπος να ξεπληρώσει ένα ποσό από το αποθηκευμένο Κάρμα του. Διότι δεν μπορεί να ξεπληρωθεί όλο το Κάρμα που έχουμε δημιουργήσει σε προηγούμενες υπάρξεις και κρατιέται στην καρμική μας τράπεζα κατά την διάρκεια μίας ζωής, εκτός από πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις ανθρώπων.
Ο ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ
Ένας άνθρωπος που κατανοεί και ακολουθεί το Νόμο μπορεί να χτίσει την εξέλιξη του αργά η γρήγορα, ανάλογα με την ικανότητα και την βούληση του. Γνωρίζοντας ότι είναι εφικτό να πραγματώσει τον εαυτό του σύμφωνα με αυτό που ονειρεύεται, δουλεύει με υπομονή και επιμονή καλλιεργώντας τις διανοητικές και ηθικές ικανότητες, πολεμώντας τα ελαττώματα που τον περιορίζουν και προσφέροντας υπηρεσία στην ανθρωπότητα.
Αυτή η προσπάθεια για να έχει αποτέλεσμα πρέπει να συνεχιστεί μέσα από τις διαδοχικές ενσαρκώσεις μέχρις ότου η προσωπικότητα να τελειοποιηθεί. Τα πράγματα που κατακτιούνται δίκαια σε μία ζωή μεταφέρονται και στην επόμενη σαν έμφυτα χαρακτηριστικά που ο άνθρωπος πρέπει απλά να ξαναενεργοποιήσει και να επιβεβαιώσει. Επίσης οι Κύριοι του Κάρμα θα μεριμνούν έτσι ώστε οι ευκαιρίες υπηρεσίας να αυξάνονται όσο αυξάνονται και οι ικανότητες.
Πρέπει να γνωρίζουμε όμως ότι τόσο το «κακό» όσο και το «καλό» Κάρμα αλυσοδένει τον άνθρωπο στον τροχό της μετενσάρκωσης. Αυτό το οποίο στην ουσία μας δένει δεν είναι μόνο η πράξη καθαυτή, αλλά η προσκόλληση στο αποτέλεσμα της κάθε μας δράσης. Ο πόθος για την απολαβή αυτών που έχουμε δίκαια κατακτήσει.
Ο τρόπος για να αποφύγουμε το Κάρμα βρίσκεται στην Ορθή δράση. Να πράττουμε με απόλυτα φυσικό και ανιδιοτελή τρόπο, όχι για τον καρπό, αλλά για την δράση την ίδια. Πρέπει ο άνθρωπος να μάθει να συντονίζεται με τον Νόμο ακολουθώντας το Θείο σχέδιο με αίσθηση του καθήκοντος και εκφράζοντας μία φυσική γενναιοδωρία. Με αυτόν τον τρόπο δεν μπαίνει ο ίδιος σε δράση, αλλά ο Νόμος καθαυτός, χρησιμοποιώντας τον άνθρωπο σαν έναν κενό φορέα για να μπορέσει να εκφραστεί. Έτσι για αυτόν τον άνθρωπο δεν υπάρχει κανένας δεσμός ανάμεσα σε αυτόν και την οποιαδήποτε δράση του.
ΤΟ ΟΜΑΔΙΚΟ ΚΑΡΜΑ
Ομαδικό Κάρμα είναι αυτό που μοιράζεται κάποιος μαζί με την ομάδα την οποία ανήκει, είτε αυτή είναι η οικογένεια, η τάξη, το έθνος και η φυλή. Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που το ατομικό Κάρμα του εγώ να αντικρούεται με το ομαδικό, όσο αναφορά μία καταστροφή για παράδειγμα που μπορεί να βιώσει το άτομο χωρίς να έχει δημιουργήσει τέτοιες ανάλογες αιτίες, ή που δεν είναι προκαθορισμένο να πληρώσει εκείνη την χρονική περίοδο. Με την απολαβή λοιπόν των αποτελεσμάτων του ομαδικού Κάρμα ή θα εξαντλήσει κάποιο ποσό του ατομικού του «κακού» Κάρμα πιο άμεσα από ότι ήταν προγραμματισμένο, ή θα λάβει από το Νόμο κάποια ανταμοιβή στο μέλλον για κάτι που βιώνει χωρίς να το έχει προκαλέσει ο ίδιος. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις όπου το άτομο θα γλυτώσει από μαζική καταστροφή ως «εκ θαύματος» γιατί απλά δεν χρωστάει έναν τέτοιο θάνατο. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όμως ένας άνθρωπος μοιράζεται και τα αποτελέσματα του «καλού» Κάρμα που μπορεί να έχει προκαλέσει η ομάδα του, όπως είναι η κοινωνική ευημερία, αφθονία, δικαιοσύνη, ευκαιρίες εκπαίδευσης κ.λ.π.
Τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου και οι νόμοι της εξέλιξης θέτουν την φυλή, υποφυλή, πολιτισμό και έθνος στο οποίο θα ενσαρκωθεί για να μπορέσει να εκφράσει τα καρμικά του χαρακτηριστικά όσο καλύτερα γίνεται, παίρνοντας τις απαιτούμενες εμπειρίες, όπως και για να ακολουθήσει τους καρμικούς δεσμούς που τον δένουν με τα παραπάνω.
Ο τρόπος που δημιουργείται το ομαδικό Κάρμα είναι ανάλογος με τον τρόπο που δημιουργείται και το Κάρμα ενός ανθρώπου. Η φύση των σκέψεων που κυριαρχούν σε μία ομάδα παράγουν ανάλογες αιτίες που ξυπνούν αντίστοιχες δυνάμεις του αστρικού κόσμου οι οποίες έλκονται από τους δημιουργούς τους. Αν οι σκεπτομορφές αυτές είναι άσχημες και καταστροφικές, τότε μαζεύονται στο αστρικό πεδίο σαν μεγάλες μάζες και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή προβάλλονται και στο φυσικό πεδίο προκαλώντας πολέμους, κοινωνικές αναταραχές, ακόμα και φυσικές καταστροφές, που χτυπάνε, ανταποδίδοντας την δράση στην ομάδα που τις προκάλεσε.
Επίσης η συνεχόμενη επεξεργασία ενός τρόπου σκέψης, δημιουργεί και ένα ανάλογο «κλίμα» το οποίο επηρεάζει τον κάθε ένα που βρίσκεται μέσα στο πεδίο δράσης του, παρακινώντας τον σε ανάλογο τρόπο σκέψης και δράσης. Όσο συνεχίζουν τα στοιχειακά αυτά να τρέφονται με ανάλογες εγκληματικές διανοητικές και φυσικές δραστηριότητες, ή αντίθετα με ανώτερα πνευματικά ιδανικά, τόσο δυναμώνουν και πολλαπλασιάζονται και τόσο περισσότερο εξαπλώνεται η επιρροή τους και η ζώνη δράσης τους. Έτσι συμπεραίνουμε ότι και οι ομάδες εκτός από τα άτομα, είτε είναι έθνη είτε φυλές, διαμορφώνουν οι ίδιες το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν και εξελίσσονται, χαράζοντας το δικό τους πεπρωμένο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Μυστική δοξασία - Τόμος 2ος H.P. Blavatsky, Εκδόσεις: Πνευματικός Ήλιος.
Το κλειδί της θεοσοφίας, H.P. Blavatsky, Θεοσοφικές εκδόσεις.
Το Κάρμα, Annie Beasant, Εκδόσεις: Δίον.
Το Κυμβάλειο, Τρεις Μύστες, Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη.
Εννεάδες - Τόμος 3ος , Πλωτίνος, Εκδόσεις: Κάκτος.
Ερμητικά κείμενα, Ερμής Τρισμέγιστος, Εκδόσεις: Πύρινος κόσμος.
Κάρμα Γιόγκα , Σουάμι Βιβεκανάντα, Εκδόσεις: Κονιδάρη.
Πλατωνική Θεολογία Δ’, Πρόκλος, Εκδόσεις: Κάκτος.
Τολτέκοι – Η κραυγή του Αετού, Theun Mares, Εκδόσεις: Αρχέτυπο.
Via Nea Acropoli
