Προχωράω...
Μεταξωτές κορδέλες παιχνιδίζουν γύρω μου χαϊδεύοντας την αύρα μου απαλά. Στροβιλίζονται άλλοτε ρυθμικά, άλλοτε άναρχα, αναταράσσοντας την αρμονία του Πεδίου μου. Εναλλαγές χρωμάτων και υφής η αίσθηση που αφήνουν.
Διαβαίνω συνοδεία τους το μονοπάτι...Διαταράσσεται ο ρυθμός και στέκομαι για να ισορροπήσω πάλι. Ο δρόμος είναι ευθύς μα το έδαφος τραχύ και στην πορεία τα πατήματα ξεφεύγουν.
Αφήνω πίσω καθετί που στέκεται εμπόδιο και βάρος στο σώμα και στη λογική και συνεχίζω προς τα εμπρός να βηματίζω.
Κι η μεταμόρφωσή μου ξεκινά...
Ανάλαφρη κι αόρατη να περπατώ με την καρδιά μου να δονείται πάλι σε κείνους τους παλιούς ρυθμούς που ξέρει να χτυπάει. Επέζησε η ψυχή από Σειρήνες που θελήσανε να την πλανέψουν μέσα από την παραζάλη της πρωτόγνωρης εκείνης μουσικής τους που αντηχούσε σαν κελάηδισμα εξωτικών πουλιών, μα κατά βάθος θέλανε να την πλανέψουν...Να την σμιλεύσουν και να την χτίσουν από την αρχή με εικόνες κι ήχους που ήξεραν ότι ποθεί...Κι έτσι να εισχωρήσουν σε κείνα τα βαθιά της μέρη που ολοφώτιστα εκπέμπουν το Φως που εκείνες αδυνατούν να αντικρίσουν.
Μεθυστικά αρώματα αγαλλιάζουν και θωπεύουν εκείνα τα κομμάτια που ραγίσαν και πονάνε. Η μουσική αιώνιος οδηγός και σύντροφος αναλαμβάνει την καινούργια ενορχήστρωση που συνοδεία της τα νέα βήματα θα ορίσω.
Όλα στο χρόνο τους θαρρώ πως θα ξεκαθαρίσουν για να πατώ στο Κέντρο του μονοπατιού και μήτε πια να ξεστρατίζω.
Αόρατη επέλεξα να είμαι, άφαντη από τους Λαιστρυγόνες που περιμένουνε πιο κάτω να φανώ, να δοκιμάσουνε τις αντοχές μου. Δοκιμασίες, βάσανα και ήττες ανήκουν πια στο παρελθόν. Ο πόλεμος σ' αυτό το δρόμο πια δεν έχει σημασία. Γαλήνη κι ηρεμία αποζητώ να οδεύω στην ουσία της κατεύθυνσης που με φωτίζει, με διδάσκει και με επανατοποθετεί.
Αόρατη και Ασφαλής...
