Κι έμεινα σιωπηλός
βυθίζοντας το βλέμμα μου μέσα στη θάλασσα,
αφού τίποτε άλλο δε άφησαν οι καιροί για να σου δώσω...
Άδειασαν τα χέρια από αγγίγματα,
σώπασαν οι ψίθυροι πίσω απο τα αυτια μου.
Η γεύση της γλυκιάς παραζάλης,
αυτό το τσικ λίγο πριν μεθύσεις για τα καλά,
στέγνωσε στα χείλη....
Πόσο προσπάθησα
να κρατήσω έστω τη μυρωδιά σου
τυλιγμένη μέσα στο φουλάρι μου,
μα φύσηξαν οι καιροί
και μου το πήραν-
κρεμάστηκε πάνω στα πιο γυμνά κλαριά
εκείνου του δέντρου που γεμίζει βιολετί ανθάκια κάθε άνοιξη.
Έτσι, απόμεινα μονάχος και σιωπηλός
να πετώ βοτσαλάκι- βοτσαλάκι τις ματιές μου μέσα στα κύματα...
ίσως κάτι από μένα καταφέρει τελικά
να διασχίσει τους καιρούς και
να σε φτάσει...
Ίσως.
ODE BY ARGYRO LIODIMOU
