Η ηλικία δεν έπαιξε ποτέ ιδιαίτερο ρόλο για εμένα.
Δεν θα αρνηθώ ότι σε κάποιες καταστάσεις, έπιανα τον εαυτό μου να αναρωτιέται για την ηλικία των άλλων και να βγάζει συμπεράσματα για αυτούς. Χωρίς αυτό όμως, να αποτελεί ιδιαίτερο κριτήριο.
Όσο είμαστε μικροί, βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε. Πιστεύουμε ότι αν γίνουμε μεγάλοι, θα είμαστε πιο σημαντικοί και ο κόσμος θα μας παίρνει υπ’ όψιν του περισσότερο.
Όσο περνάνε τα χρόνια, θέλουμε να μεγαλώνουμε όλο και λιγότερο. Αρχικά αποφεύγουμε να πούμε την ηλικία μας, κάποιο σταματάνε να την λένε εντελώς, λες και αυτό θα σταματήσει το πέρασμα του χρόνου με κάποιο μαγικό τρόπο. Άλλοι πάλι, εκνευρίζονται και δεν απαντάνε καν ή γίνονται επιθετικοί όταν τους ρωτάς πόσο χρονών είναι.
Πόσο ρόλο μπορεί να παίξει η ηλικία ενός ανθρώπου στην καθημερινότητα σου;
Πόσο μπορεί να σε επηρεάσει στην εργασία, στις συναναστροφές ή στις σχέσεις σου;
Γιατί επιτρέπουμε σε κάτι τόσο αόριστο και απροσδιόριστο όπως ο χρόνος, να μας διαμορφώνει τη συμπεριφορά και τις αντιλήψεις μας;
Εντάξει, η ιδέα του αναμενόμενου, της λήξης της ζωής δηλαδή, είναι κάτι που μας τρομάζει και που δύσκολα γίνεται αποδεκτή. Υπάρχει λόγος όμως να επιτρέψουμε σε αυτή την ιδέα να μας κυβερνά όλη μας τη ζωή; Γιατί να ζεις με το φόβο αναμένοντας κάτι που ούτως ή αλλιώς θα έρθει κάποια στιγμή;
Η έννοια της ηλικίας είναι απλά ένα περιοριστικό πιστεύω.
Όταν κάποιος σε ρωτάει πόσο χρονών είσαι, το κάνει μόνο και μόνο για να βγάλει συμπεράσματα, που σε μεγάλο βαθμό θα είναι και λανθασμένα.
- Είναι πολύ μεγάλη για εμένα”
- Είναι πολύ μικρός για εμένα”
- Είσαι πολύ μεγάλος και δεν θα έχεις αρκετή όρεξη για δουλειά”
- Είσαι πολύ μικρή και δεν έχεις αρκετή εμπειρία ακόμα”
- Είσαι σε μία ηλικία γάμου”
- Είσαι τόσο και ακόμη δεν έχεις κάνει παιδιά;”
Θα μπορούσα να συνεχίσω για άλλη μία σελίδα γράφοντας τέτοιου είδους ατάκες. Επιτρέπουμε σε κοινωνικές νόρμες εκατοντάδων χρόνων να μας επηρεάσουν και να διαμορφώσουν τη ζωή μας και εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να απελπιζόμαστε και να κάνουμε λάθος κινήσεις και επιλογές.
Η βιολογική ηλικία δεν παίζει κανένα ρόλο. Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
Κάθε μέρα διαβάζουμε για έρευνες που έγιναν και αναφέρουν ότι η τάδε ηλικία είναι καλύτερη για να κάνεις αυτό το πράγμα. Και μία άλλη ηλικία είναι καλύτερη για να κάνεις κάτι άλλο. Μέσα στον πανικό μας, μπαίνουμε στην έρευνα και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να δούμε αν ταιριάζουμε στο ηλικιακό προφίλ που αναφέρεται στην έρευνα και όχι αν η έρευνα έχει βάρος.
Ξεχνάμε το βασικότερο όμως. Και αυτό είναι ότι δεν υπάρχει ηλικιακό όριο για οτιδήποτε κι αν κάνεις. Οι επιλογές στη ζωή σου είναι καθαρά δικές σου και το πώς θα αξιοποιήσεις το χρόνο που έχεις διαθέσιμο είναι στο χέρι σου και όχι σε αυτών που προσπαθούν να σου ορίσουν το πώς θα ζήσεις.
Δεν υπάρχει ηλικιακό όριο στο πότε θα σπουδάσεις ή στο πότε θα δουλέψεις. Όπως δεν υπάρχει ηλικιακό όριο στο πότε θα κάνεις οικογένεια ή αν θα ξανακάνεις οικογένεια.
Υπάρχουν άτομα που ξεκινούν τη ζωή τους από την αρχή στα 30, στα 40, στα 50 και ούτω καθεξής. Το σημαντικότερο που πρέπει να θυμάσαι είναι ότι είναι στο χέρι σου. Δεν υπάρχει όριο αρκεί να το έχεις συνειδητοποιήσει και να πράττεις ανάλογα.
Είναι απαραίτητο να λειτουργείς με ηρεμία μυαλού και καθαρή κρίση. Ο πανικός σε αποσυντονίζει και σε οδηγεί σε λάθος αποφάσεις.
Για να ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν, να θυμάσαι ότι:
- Η ηλικία σου δεν παίζει ρόλο.
- Μπορείς να κάνεις οτιδήποτε θες, άσχετα με το πόσο χρονών είσαι.
- Αν δεν σε νοιάζει εσένα, τότε δεν θα νοιάζει και τους γύρω σου.
- Όσο ντρέπεσαι για την ηλικία σου, τόσο θα μένεις άπραγος.
Δεν υπάρχει λόγος να συντηρείς κάποιες απαρχαιωμένες κοινωνικές ιδέες που σε θέλουν στο περιθώριο απλά και μόνο γιατί δεν πληροίς ένα ηλικιακό κριτήριο.
Το τραίνο δεν το έχασες. Ακόμη κι αν έχασες αυτό όμως, έρχονται άλλα από πίσω.
Via Human Advanced
