Και ήρθε η μέρα που άνοιξες ξανά το κέντρο της Καρδιάς σου.
Ξεχασμένο και απόκρημνο σαν τα βράχια που κρέμονται πάνω από τη θάλασσα και σε κάθε τρικυμία τα χτυπάνε τα πελώρια κύματα. Βρέχονται, αλλά με τον αέρα στεγνώνουν γρήγορα. Κι έτσι συνεχίζεται η κάθε μέρα και νύχτα, νοτισμένη τη μιά, στεγνή την άλλη. Το ίδιο και το κέντρο Καρδιάς σου. Στιγμές καθημερινές και συναισθήματα που επέτρεπες να ακουμπάνε επιφανειακά, να γλείφουν τα τοιχώματα της πέτρινης καρδιάς σου.
Όμως , να που κάποια πράγματα δεν ορίζονται μήτε σε χρόνο, μήτε σε εποχή. Απλά συμβαίνουν την ώρα την κατάλληλη, για να περάσεις και το μάθημα αυτό της Αυτοκυριαρχίας, της Αυτοσυγκράτησης και της Κατανόησης. Να θυμηθείς την Αγάπη Εαυτού, τα Όριά σου, την Αποδοχή, μα πιότερο απ' όλα την Αγνότητα που Είσαι. Το Φως, η Αγάπη και η Συγχώρεση.
Κι αν τελικά δεν ανταποκριθεί το κάλεσμα αυτό, να νιώθεις Ευλογία για την υπενθύμιση του Δώρου της Ενσαρκώσεως και των Συναισθημάτων που δίνουν ρυθμό στον χτύπο της Καρδιάς που ζωντανεύει απλώνοντας δονήσεις Ευτυχίας και Γαλήνης στο Είναι σου.
Εξισορροπεί τα κέντρα σου και σε επανατοποθετεί στο στόχο και την Αποστολή σου.
Νιώσε, Ρίσκαρε, Ζήσε.
Απόλαυσε τα όνειρα ακόμα κι αν δεν πραγματοποιηθούν. Είναι Ζωή. Είναι Υγεία.
Γιατί είσαι Αγάπη...και η Αγάπη απλώνεται παντού...Δεν φυλακίζεται...
