Ταξιδεύω με όσες μνήμες μου έχουν απομείνει πίσω στο χρόνο αυτής μου της ενσάρκωσης. Στιγμές του παρελθόντος που άφησαν η κάθε μία το στίγμα της επάνω μου. Ζωγράφιζαν το επόμενο βήμα μου μέχρι να το ολοκληρώσω και συνέχιζαν έτσι όλα μου τα χρόνια μέχρι σήμερα...μέχρι τώρα...
Πόσο πλούσια είμαι...όχι από υλικά αγαθά...αυτά κι αν πέρασαν, προσπέρασαν για να μπορέσω χωρίς την ανάγκη τους να ψάξω την Αλήθεια μου. Απογυμνωμένη να στέκεται με τις πληγές της όρθια και να κοιτάζει ψηλά με ενθύμηση, νοσταλγία και αγάπη. Να κορυφώνει μέσα μου τη δίψα για ζωή με τους δικούς μου όρους, με τη δική μου ταχύτητα, με τη δική μου δύναμη, τιμώντας έτσι το δώρο της ύπαρξής μου σε αυτό το γήινο πεδίο.
Δεν με φοβίζει πια το άγνωστο, δεν με ορίζει η ανασφάλεια του αύριο. Μπορώ να ονειρεύομαι ξανά και η ορμή των ονείρων μου διαλύει κάθε πλάνη και ψευδαίσθηση που μάταια προσπαθούν να με κρατήσουν πίσω.
Ανακαλύπτω τη ζωντάνια των κέντρων μου που βρίσκονται σε ανισορροπία και υπολειτουργούσαν κρατώντας με σε ένα κώμα αδράνειας και ισοπέδωσης.
Ο παλιός μου κόσμος συγκεντρωμένος ασφυκτιούσε μέσα στο Ηλιακό μου Πλέγμα και ζητωκραύγαζε κάθε φορά που είχε τον έλεγχο του Κέντρου Καρδιάς μου. Παραληρούσε σε ένα ηχηρό ντουέτο με το Νοητικό μου και με αόρατες κλωστές κινούσαν το κορμί μου σαν μαριονέτα έχοντας εκείνοι τον πλήρη έλεγχο της συνείδησής μου.
Μου επέτρεπαν μικρά διαλείμματα διαύγειας για να ξεκουραστώ από τις συνεχείς προσπάθειες να ανταγωνίζομαι το άγνωστο και μετά συνέχιζαν το αδυσώπητο παιχνίδι τους.
Μια φράση με τοποθέτησε στο Κέντρο μου και τάραξε την ερειπωμένη καθημερινότητά μου.
Έχεις δικαίωμα να ζήσεις.
Συγκλονιστική διαπίστωση. Όσο απλή άλλο τόσο πολύπλοκη. Πόσοι ζούμε στ' άλήθεια; Πόσοι συμβιβασμοί και ψευδαισθήσεις; Ψεύτικες πραγματικότητες που ορίζουν το πλάνο μας αποπροσανατολίζοντας το σκοπό μας.
Την ίδια στιγμή μπόρεσα και είδα το Πέπλο μπροστά μου. Ήταν διάφανο αλλά με χώριζε από τον άλλο κόσμο. Αυτόν που μου αξίζει για όλα τα μαθήματα που πήρα, αποδέχτηκα με αγάπη, κατανόηση και ευγνωμοσύνη και τα πέρασα με επιτυχία. Αυτόν τον κόσμο που δεν απαρνήθηκα όσες φορές κι αν σωριάστηκε η ψυχή μου σε κομμάτια. Κάθε φορά μία καινούργια αρχή αναζήτησης, χωρίς πυξίδα, χωρίς χάρτη βασισμένη στο ένστικτό μου και την Πίστη μου για τον τελικό προορισμό.
Είναι τόσο Φωτεινή αυτή η πλευρά του κόσμου...Είναι μόνο ένα βήμα, μία απόφαση να παραμερίσεις το πέπλο, με σιγουριά, ευθύνη και εμπιστοσύνη. Η ροή που αφέθηκες να ακολουθήσεις θα σε δικαιώσει.
Τόλμησε.
