Ενα γράμμα στον Εαυτό μου
Έπρεπε να ξημερώσει αυτή η Παρασκευή...μια Παρασκευή αλλιώτικη απ’ τις άλλες...
Μεγάλη Παρασκευή. Άγια Ημέρα όπως άλλωστε όλες οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας.
Κάθε μία με ξεχωριστό νόημα αλλά όλες με κοινό σκοπό, αυτόν της Πορείας του Υιού του Πατέρα στη Γαία για να θυσιαστεί με απώτερο σκοπό τη Λύτρωση του Ανθρώπου και την Εξύψωση της Ψυχής του.
Και όπως πάντα από μικρό παιδί θυμάμαι τη σημερινή ημέρα να σκύβει σκυθρωπά ο ουρανός με θλίψη και να δακρύζει στην ενθύμηση όλων αυτών που χιλιάδες χρόνια πριν συντελέστηκαν κι ως σήμερα ριγούν με συγκίνηση στις ψυχές των περισσότερων ανθρώπων.
Έτσι και εγώ έσκυψα μέσα στην καρδιά μου πρώτη φορά ίσως στα χρόνια που ζω και μία σκέψη άστραψε στο νου μου.
Το γράμμα που χρωστώ σε μένα να αρχίσω να συντάσσω χωρίς πολύ ανάλυση αλλά λιτά κι απέριττα όπως στέκει η ψυχή αγέρωχη κι αιώνια. Χωρίς έπαρση και ανάγκη για αποδοχή μα για λαχτάρα της συγγνώμης που χρωστώ σε μένα χαϊδεύοντας το Είναι μου με αγάπη και στοργή.
Συγγνώμη σου ζητώ ψυχή μου για όλες τις στιγμές που σε αποδοκίμασα, σε ακύρωσα και σε θρυμμάτισα σε κομμάτια αντιστεκόμενη σε κάθε εμπόδιο που έπρεπε να υπερνικήσω. Μα ο Εγωϊσμός ντυνόταν πάντα με τα φανταχτερά του ρούχα και με παρέσερνε στα μονοπάτια τα εύκολα και γλυστερά που με απομάκρυναν απ’ το κατώφλι σου.
Εκεί που πάντα με περίμενες να με καλωσορίσεις με θέρμη και αγαλλίαση μετά από κάθε μου ταξίδι χαϊδεύοντας και επουλώνοντας τις πληγές μου.
Πόσο δυνατή είσαι Ψυχή μου. Πόσο Φωτεινή και Καλοσυνάτη. Υπομονετική με επιμονή να στέκεσαι στο πλάι μου παρατηρώντας κάθε μου λεπτό και άλλοτε να χαίρεσαι χοροπηδώντας από ευτυχία και άλλοτε να θλίβεσαι δακρύζοντας βουβά με πνιγηρά αναφιλητά.
Και καθώς τα χρόνια εδώ στην ύλη τη βαριά και δύσβατη περνούν αρχίζει το μυαλό να υποχωρεί από τη μάχη της κατάκτησης και της φυλάκισης του νου και η καρδιά ξυπνάει από το λήθαργο και ο χτύπος της δονείται αλλιώς...σε ήχους αιώνιους στις μνήμες της ψυχής που αντηχούν στο σύμπαν και φτάνουν πέρα μακριά στα σύνορα με την Ουράνια Πατρίδα...εκεί που όλοι παρακολουθούν με προσμονή και αδημονούν να νιώσουν τον διαφορετικό αυτό παλμό που σημαίνει την Επιστροφή.
Και εγώ δειλά δειλά με κάθε μικρό χτύπο που ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής μου αναθαρρεύω και παίρνω δύναμη. Μέσα από εσένα Ψυχή μου. Εσένα που εκράτησα μέσα μου βαθιά απόμακρη και κλειδωμένη να σου πετάω ψίχουλα χαράς όταν ένιωθα ότι σε χάνω.
Συγχώρεσέ με Ψυχή μου.
Φύλακας Άγγελος κι Αιώνιος. Μάνα και Πατέρας μαζί. Με αγάπη δίχως όρια και περιορισμούς. Με δίδαξες Πίστη, Υπομονή και Αγάπη. Και τελευταίο μάθημα αυτό της αυταπάρνησης και θυσίας του Εγώ. Με Ευθύνη όμως απέναντι σε σένα...και αποδοχή του Θεϊκού Πλάνου της ύπαρξής μου...
