Είναι ευλογία να μπορείς να δίνεις με όλο σου το είναι, να χαίρεσαι βλέποντας το χαμόγελο που ανθίζει στα χείλη κάποιου άλλου επειδή τον άκουσες, τον “είδες”, τον άγγιξες… επειδή μοιράστηκες μαζί του τον πλούτο της καρδιάς σου…
Και κάθε φορά που δίνεις είτε υλικά είτε συναισθηματικά αγαθά να συνειδητοποιείς, ότι γίνεσαι Βασιλιάς. Γιατί “κανένας δεν είναι πιο φτωχός από εκείνον που δεν δίνει τίποτα και κανένας δεν είναι πιο πλούσιος από εκείνον που τα μοιράζεται όλα”.
Και όπως το να προσφέρεις είναι ευλογία, το ίδιο ευλογημένο είναι το να μπορείς να αφήνεσαι για να “πάρεις”, να δεχτείς, να δώσεις και στον άλλον την ευκαιρία να γίνει με τη σειρά του βασιλιάς.
Αν δυσκολεύεσαι να το κάνεις αυτό τότε έχεις παραμυθιάσει τον εαυτό σου σχετικά με το τι είναι αγάπη. Έχεις φορέσει μια αόρατη πανοπλία και προσφέρεις μέσα από τη δύναμη σου κι όχι μέσα από την αγάπη σου.
Η “δύναμη” σε σκληραίνει και σε κάνει να κρατάς απόσταση από τα πράγματα και τις καταστάσεις. Δεν σου επιτρέπει να νιώθεις την ευαλωτότητα της ευαισθησίας. Δεν σε αφήνει να προσεγγίζεις και να βιώνεις ολοκληρωτικά τα συναισθήματά σου. Πάντα κρατάς εξαιτίας της μια απόσταση και την διατηρείς ακόμα και στα λόγια σου, στα αγγίγματά σου, στις αγκαλιές σου. Η αγάπη σου δεν είναι αυθεντική. Νομίζεις ότι είναι αλλά δεν έχει ποιότητα καρδιάς, έχει ποιότητα μυαλού. Σκέφτεσαι ότι αγαπάς και δίνεις μέσα από το μυαλό σου. Κι όταν συμβαίνει αυτό πάντα υπάρχει κάπου, σε μια σκιερή γωνίτσα, κρυμμένη καλά μια προσδοκία ανταπόδοσης ή αναγνώρισης…
Μόνο όταν μπορέσει κάποιος να ρίξει τις πανοπλίες και νιώσει πως είναι το χάδι όχι μόνο να αγγίζει το δέρμα του αλλά και την καρδιά του, μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για μια αγάπη που ξεχειλίζει βαθιά από το κέντρο της καρδιάς και ρέει προς όλες τις κατευθύνσεις. Και μια τέτοια αγάπη κυλάει όχι μόνο προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα. Μαλακώνει, γλυκαίνει και ρίχνει τις πανοπλίες.
Έτσι απλώνοντας το χέρι δεν απλώνεται το χέρι ενός ζητιάνου αλλά ενός βασιλιά που ξέρει να προσφέρει από τα θησαυροφυλάκια της καρδιάς του ενώ ταυτόχρονα νιώθει ότι αυτά δεν αδειάζουν αλλά αντίθετα όσο πιο πολύ αυτός δίνει εκείνα γεμίζουν ολοένα και περισσότερο.
Ένας τέτοιος βασιλιάς γνωρίζει ότι προσφέροντας δεν στερεί σε τίποτα τον εαυτό του, αντίθετα γίνεται πιο πλούσιος και κάνει τα θησαυροφυλάκια του να ξεχειλίζουν από πλούτη. Ταυτόχρονα έχει τη μεγαλοσύνη να δέχεται τα δώρα ψυχής των άλλων δίνοντάς τους την ευκαιρία να γίνουν κι αυτοί με τη σειρά τους βασιλιάδες και να τον τιμήσουν με την προσφορά και με την αγάπη τους.
Ένας τέτοιος βασιλιάς δεν προσωποποιεί την αγάπη ούτε την περιορίζει στο “τόσο – όσο” ή στο “έτσι θέλω να με αγαπάς”. Απλά γίνεται αγάπη και ρέει μέσα στους ωκεανούς της…
Της Δέσποινας Παλαμάρη
