Πέρασα σήμερα από μέρη γνώριμα, παλιά μα τόσο οικεία...
Από αυτές τις μνήμες και τα θυμικά που δεν ξεθωριάζουν...αναπηδούν στη μνήμη μου μέσα από ακούσματα, ήχους, μυρωδιές και εικόνες...κάθε ματιά μου αναριγούσε μέσα μου στιγμές που σαν μικρά παιδιά ξεχύνονται σε παιχνιδίσματα ανέμελα και ξέγνοιαστα...
Παρατηρούσα τα κτίρια, τους δρόμους, τους ανθρώπους που κινούνταν και προς στιγμήν μεταμορφώνονταν στο Τότε που έζησα μικρή...ένα ελαφρύ σφίξιμο στην καρδιά με ένα πετάρισμα με επανέφεραν στο Τώρα...που και που ένα δάκρυ κυλούσε ίσα για να αποχαιρετήσει καθώς ξεμάκραινε η σκέψη...πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια...περνώντας από τον ίδιο δρόμο που τόσα χρόνια διάβαινα ένιωσα τη νοσταλγία και την αναπόληση των ξεχωριστών μοναδικών στιγμών των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων...
Βρίσκομαι στη μέση μίας σκηνής περιτριγυρισμένη από διαδοχικές εικόνες με ολογράμματα από κάθε γεγονός που άφησε το μοναδικό του αποτύπωμα στην ψυχή μου...δεν ξέρω αν έχασα χρόνια, μήνες, ημέρες ή λεπτά στην ξέφρενη πορεία μου εμπρός...αυτό που ξέρω τώρα πια είναι η σταθερή τροχιά που με τοποθετεί στον άξονά μου...ο άξονας μου που διαγράφει πλέον ανοδικές σπείρες που με εκτινάσσουν στα Πεδία Αγάπης και Αφθονίας μέσα από τη Συγχώρεση πρωτίστως του Εαυτού μου...
Με απόλυτη Εμπιστοσύνη και Πίστη στον Προστάτη και Καθοδηγητή μου που κρατώντας τη λεπτή κλωστή της ύπαρξής μου με βοηθάει να υφαίνω το Μανδύα της Επιστροφής...
