Θεοσοφία ή Αρχαία Σοφία είναι η εσωτερική γνώση, επιστήμη και διδασκαλία που αφορά στην αόρατη κατάσταση της Φύσης και των φαινομένων της. Όλων των υπάρξεων και των φαινομένων, η αιτία της παρουσίας τους στο σύμπαν ανήκει σε Μία Μοναδική Αρχή.
Η Θέληση της Μίας Αρχής, μετασχηματισμένη σε Σκέψη και με μέσο την Πνοή Της, διαμορφώνει το Σύμπαν και τα Όντα, με μοναδικό Σκοπό την ομαδική και ατομική εμπειρία των πολυάριθμων ειδών Της και την προοδευτική εξέλιξη τους από το πνευματικό στο υλικό καθώς και την ενέλιξή τους από το υλικό στο πνευματικό.
Κατά τη Θεοσοφία , ο άνθρωπος είναι «ψυχή» και είναι αθάνατη, ενώ το φυσικό του σώμα είναι μόνο ένα προσωρινό περικάλυμμα από σάρκα και αισθήσεις κατάλληλο να αντιλαμβάνεται και να ανταποκρίνεται στις δονήσεις της φυσικής ύλης. Διαμέσου της φυσικής ζωής και της εμπειρίας της ο άνθρωπος κατ'αρχήν οργανώνει τη φυσική του ύπαρξη και γεύεται παράλληλα, τα αποτελέσματα των επιθυμιών και επιλογών του μέσω άπειρων δοκιμασιών και ατομικών εμπειριών. Αυτή είναι η εκπαίδευση στην οποία εμπίπτει ακούσια η ανθρώπινη ψυχή έως ότου αντιληφθεί ότι υπάρχει ο Νόμος που επιδιώκει σταθερά την απόσπαση του προσωπικού Εγώ από την προσκόλληση στη φυσική διάσταση και την εκτόξευσή του προς την αθάνατη Αρχή της.
Αυτός ο Νόμος – στην πραγματικότητα Η ΜΙΑ ΑΡΧΗ είναι Ο ΝΟΜΟΣ – γίνεται «οι Νόμοι» πάνω στους οποίους τροχοδρομεί η συμπαντική εξέλιξη. Αυτοί οι Νόμοι είναι τρεις και είναι οι εξής:
1. Ο Νόμος της Περιοδικότητας ή των Κύκλων
2. Ο Νόμος της Αρμονίας ή του Κάρμα
3. Ο Νόμος της Συμπόνιας
Ο πρώτος Νόμος παρέχει τη δυνατότητα της περιοδικής επανάληψης της εμπειρίας, δηλαδή της επανάληψης του προσωπικού μαθήματος. Αυτό λέγεται μετενσάρκωση.
Ενώ ο δεύτερος Νόμος εφαρμόζοντας την δέουσα ανταμοιβή και τιμωρία, ανάλογα της ομοιότητας ή όχι, της ανθρώπινης δράσης με το πνευματικό της αρχέτυπο, διατηρεί την παγκόσμια αρμονία και δικαιοσύνη. Αυτό ονομάζεται «κάρμα», «μοίρα», «πεπρωμένο».
Ο τρίτος Νόμος της Συμπόνιας επιστρατεύει τις λυτρωμένες από τη μετενσάρκωση Ψυχές, που τελειοποιήθηκαν σε προηγούμενες περιόδους εξέλιξης. Αυτές αποτελούν την Ιεραρχία της Συμπόνιας. Στη σύγχρονη Θεοσοφία είναι οι γνωστοί Μαχάτμας, οι Κύριοι της Σοφίας και της Ζωής. Η θεοσοφική διδασκαλία δέχεται ότι υπάρχουν στο σύμπαν όντα που είναι ανώτερα και πιο εξελιγμένα από την παρούσα ανθρωπότητά μας, τα οποία αναλαμβάνουν έναν ενεργητικό ρόλο στην νοητική και πνευματική της εξέλιξη.
Το πλέον ευφυές όν στο σύμπαν, ο άνθρωπος, δεν έχει υπάρξει, ποτέ χωρίς έναν φίλο. Απεναντίας έχει μια σειρά πρεσβύτερων αδελφών οι οποίοι συνέχεια παρακολουθούν την πρόοδο των λιγότερο προοδευμένων, συντηρούν τη γνώση που αποκτήθηκε μέσω αιώνων δοκιμασίας και εμπειρίας και συνεχώς αναζητούν ευκαιρίες, ώστε να εξελίξουν τη διάνοια της φυλής σε αυτήν ή σε άλλες σφαίρες, με σκοπό τη μελέτη των μεγάλων αληθειών σχετικά με το πεπρωμένο της ψυχής.
Υπάρχει μια αδελφότητα τελειοποιημένων Ψυχών και μια βαθιά και προσεκτική μελέτη της διδασκαλίας αυτών των εργατών του Κινήματος, με τα κλειδιά που έδωσε η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ τόσο στο «Αποκαλυμμένη Ίσις» όσο και στο «Η Μυστική Δοξασία» θα δείξει ότι όλοι δίδαξαν τις ίδιες βασικές και θεμελιώδεις ιδέες. Η παρουσίασή τους διέφερε ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε εποχής, αλλά η ουσία με την οποίαν είχαν συλλάβει τη Θεότητα, την Ψυχή, τον Νόμο και το πεπρωμένο του ανθρώπου ήταν πάντα ίδια.
Αυτοί οι Πρεσβύτεροι Αδελφοί επίσης διατηρούν τη γνώση που έχουν αποκτήσει για τους νόμους της φύσης σε όλα τα τμήματα και είναι έτοιμοι όταν ο κυκλικός νόμος επιτρέψει να τη χρησιμοποιήσουν προς όφελος της ανθρωπότητας.
Έχουν υπάρξει πάντοτε ως ένα σώμα, γνωρίζοντας όλοι ο ένας τον άλλο, άσχετα σε ποιο μέρος του κόσμου μπορεί να βρίσκονται και όλοι εργάζονται για τη φυλή με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.
Σε μερικές περιόδους είναι γνωστοί στους ανθρώπους και κινούνται ανάμεσά τους όποτε η κοινωνική οργάνωση, η αρετή και η ανάπτυξη των εθνών το επιτρέπει. Γιατί αν αποκάλυπταν ποιοι είναι, θα λατρεύονταν ως θεοί από μερικούς και θα καταδιώκονταν ως σατανάδες από άλλους.
Στις περιόδους που εμφανίζονται, μερικοί απ' αυτούς, είναι κυβερνήτες των ανθρώπων, μερικοί διδάσκαλοι, λίγοι μεγάλοι φιλόσοφοι, ενώ άλλοι παραμένουν άγνωστοι και αναγνωρίζονται μόνον από τους πλέον εξελιγμένους της ομάδας. (Ωκεανός,σ.13)
Έχουν ονομαστεί Μυημένοι, Αντέπτ, Μάγοι, Ιεροφάντες, Βασιλείς της Ανατολής, Μυσταγωγοί, Σοφοί, Αδελφοί, και πολλά άλλα. Στα Σανσκριτικά ονομάζονται Μαχάτμα. Σύνθεση του Μάχα που σημαίνει το μεγάλο και Άτμα που σημαίνει την ψυχή. (Ωκεανός, σ.16)
Ο όρος Μαχάτμα άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως μέσω της Θεοσοφικής Εταιρείας, καθώς η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ συνεχώς αναφερόταν σε αυτούς ως τους Διδασκάλους της που της έδωσαν τη γνώση που κατείχε.
Στο άρθρο της «Μαχάτμα καιΤσέλα», η Ε.Π.Μ. λέει ότι « ΜΑΧΑΤΜΑ είναι ένα πρόσωπο που με ειδική εκπαίδευση και παιδεία έχει εξελίξει εκείνες τις ανώτερες ιδιότητες και έχει πετύχει εκείνη την πνευματική γνώση που οι κανονικοί άνθρωποι θα αποκτήσουν αφού περάσουν από άπειρες σειρές μετενσαρκώσεων κατά τη διάρκεια της συμπαντικής εξέλιξης, υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι δεν θα στραφούν εναντίον των σκοπών της Φύσης στο μεταξύ....». Εάν δεχτούμε την παντογνωσία και παντοδυναμία του Ανώτερου Εαυτού και των νόμων του Κάρμα και της Μετενσάρκωσης, μπορούμε να κατανοήσουμε ότι μια πλήρης και κανονική αλυσίδα εξέλιξης απαιτεί την ύπαρξη τέτοιων Όντων, που είναι οι Πρεσβύτεροι Αδελφοί μας. Ο όρος «Διδάσκαλος της Σοφίας» χρησιμοποιείται διότι αυτά τα Όντα όχι μόνο κατέχουν απόλυτα τα ποικίλα τμήματα και τις δυνάμεις της δικής Τους φύσης, αλλά έχουν κατακτήσει εξ ολοκλήρου τη γνώση των Νόμων της Ζωής.
Ο Ρόμπερτ Κρόσμπι, από μια άλλη οπτική γωνία, μιλάει για το μονοπάτι που τους οδήγησε στην κατάσταση που τους καθιστά ικανούς να προσφέρουν τόσο σημαντική υπηρεσία στην ανθρωπότητα. Λέει:(Παγκόσμια Θεοσοφία σ.3)
«Τα όντα αυτά που βρίσκονται πάνω από εμάς στην κλίμακα της εξέλιξης, που είναι σπουδαιότερα από όποιους «Θεούς» θα μπορούσαμε να συλλάβουμε, πέρασαν μέσα από τις ίδιες δοκιμασίες και τις ίδιες ταλαιπωρίες που υφιστάμεθα κι εμείς, μέχρι που έμαθαν να γνωρίζουν την εσώτατη φύση τους και να ενεργούν σύμφωνα με αυτήν.
Κατόρθωσαν να μάθουν ότι αληθινή θρησκεία είναι η αυτογνωσία και η ανάλογη δράση. Εμβαθύνοντας σε αυτή καθαυτή την προέλευση της ύπαρξής τους, διαπίστωσαν ότι όλα τα όντα ανεξαιρέτως έχουν την ίδια προέλευση – μόνο η γνώση που αποκτά κανείς και η χρήση αυτής της γνώσης είναι που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στα όντα. Η γνώση τους είναι μια απόλυτα ακριβής γνώση της ουσίας όλων όσα υπάρχουν στη φύση, και μόνο αυτή είναι η βάση κάθε αληθινής θρησκείας.
Έργο τους είναι η ακαταπόνητη προσπάθεια να στρέφουν την προσοχή μας στις μεγάλες αλήθειες που αφορούν στην αληθινή εσώτερη Ύπαρξή μας, στους Νόμους της Φύσης και της εξέλιξης, στο πεπρωμένο του ανθρώπου και στη βασική ενότητα όλων των μορφών της ζωής.»
Κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, δύο μέλη μιας από τις αδελφότητες των Διδασκάλων θεώρησαν ότι ο χρόνος ήταν κατάλληλος για να κάνουν μια προσπάθεια να κοινοποιήσουν μέρος της γνώσης τους σχετικά με τη φύση και την εσωτερική λειτουργία της ίδιας της Φύσης. Η γνώση αυτή είναι των εσωτερικών ή απόκρυφων επιστημών και οι Διδάσκαλοι είναι οι θεματοφύλακες της.
Αυτοί οι δύο Διδάσκαλοι αποφάσισαν ότι η δεδομένη στιγμή ήταν κατάλληλη ώστε η ανθρωπότητα της Δύσης να ακούσει κάτι από την εσωτερική σοφία και ότι μια τέτοια προσπάθεια έπρεπε να γίνει για να βοηθήσει την ανθρωπότητα στον εξελικτικό δρόμο της. Θεώρησαν τον σχεδόν απόλυτα ιδιοτελή υλισμό της ανθρωπότητας ως ένα μεγάλο κίνδυνο για τη μελλοντική της ευημερία. Το μήνυμά τους επεδίωκε την αφύπνιση της πνευματικής φύσης του ανθρώπου και την ταυτότητά του με όλους τους συνανθρώπους του και το σύμπαν. Το μήνυμά τους ήταν κυρίως να προωθήσουν μια παγκόσμια αδελφότητα. Για να καθιερωθεί η Παγκόσμια Αδελφότητα θα έπρεπε να βασιστεί σε μια γενική εσωτερική γνώση, την οποία, οι Διδάσκαλοι αποφάσισαν να δώσουν δημόσια για πρώτη φορά.
Για τον σκοπό αυτό χρειάζονταν έναν κατάλληλο εκπρόσωπο να δουλέψει στον φυσικό κόσμο. Αυτός ο εκπρόσωπος θα έπρεπε να έχει τις αναγκαίες ικανότητες και ποιότητες ώστε να είναι σε θέση να μεταφέρει γραπτά και να κάνει διαθέσιμες τις πληροφορίες που εκείνοι έπρεπε να δώσουν. Ένας τέτοιος εκπρόσωπος ήταν η Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οι Διδάσκαλοι της Ε.Π.Μ. ήταν άνθρωποι που ζούσαν στον κόσμο σε φυσικά σώματα. Ήταν όμως κάτοχοι θαυμαστών δυνάμεων, όπως μπορούμε να συμπεράνουμε.... Ήταν σε θέση, παραδείγματος χάριν, να προβάλλουν «απατηλά σώματα» και να μεταφέρουν τη συνειδητότητά τους σε αυτά. Με τέτοια σώματα μπορούσαν να επισκέπτονται και να συνδιαλέγονται με ανθρώπους, σαν να ήταν πραγματικά παρόντες, με σάρκα και οστά. Το ενδιαφέρον τους είναι να αναβιώνουν και να διασπείρουν ιδέες που αφυπνίζουν εκ νέου την ηθική φύση του ανθρώπου. (Τριλογία, Εισαγωγή, του G.A.Farthing)
Να πώς διατυπώνει η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, το ίδιο ενδιαφέρον για την ανάγκη της αφύπνισης των ηθικών αξιών στον άνθρωπο:
«Το να επιζητούμε να πετύχουμε πολιτικές αλλαγές πριν επιφέρουμε αλλαγή στην ανθρώπινη φύση είναι σαν να βάζουμε νέο κρασί σε παλιά μπουκάλια. Κάντε τους ανθρώπους να νοιώσουν και να αναγνωρίσουν στα μύχια της καρδιάς τους ποιό είναι το πραγματικό, το αληθινό τους καθήκον προς όλους τους ανθρώπους και κάθε παλιά κατάχρηση εξουσίας, κάθε άδικος νόμος της εθνικής πολιτικής, που βασίζεται στην ανθρώπινη κοινωνική ή πολιτική ιδιοτέλεια θα εξαφανιστεί αφ' εαυτής. Ανόητος είναι ο κηπουρός που προσπαθεί να καθαρίσει το παρτέρι του από τα δηλητηριώδη φυτά κόβοντάς τα στη επιφάνεια του εδάφους αντί να τα ξεριζώνει τελείως.» (Κλειδί, Πρακτική Θεοσοφία, κεφ.12ο)
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι Διδάσκαλοι μας υπενθυμίζουν ότι όλες οι Ψυχές είναι βασικά ταυτόσημες με την Παγκόσμια Υπερψυχή, μια κατάσταση που όχι μόνο μας δίνει δυνατότητα απεριόριστης δύναμης και σοφίας αλλά, εξίσου, μας καθιστά υπεύθυνους έναντι του συνόλου, έναντι της Μίας Ζωής της οποίας αποτελούμε μέρος.
Υπάρχουν και άλλα που μπορεί να πει κανείς ως προς το έργο Τους πάνω στη Γη, ο δε κ. Κρόσμπι τα έχει διατυπώσει κατά τον καλύτερο τρόπο:
«Ενώ τα σώματά Τους έχουν ίδιο σχήμα με τα δικά μας σώματα, η φυσική ουσία από την οποία αποτελούνται είναι υψηλού βαθμού φυσική ύλη. Θα μπορούσε να παρομοιασθεί με απαστράπτουσα ύλη, ισχυρά ηλεκτρική και μαγνητική, γιατί εάν Αυτοί διαθέτουν τις προαναφερθείσες ανώτερες δυνάμεις, τα σώματά Τους κατ' ανάγκη θα ήταν του είδους που μπορεί να αντέξει την επίδραση και τη μετάδοση αυτών των δυνάμεων.
Οι Διδάσκαλοι δεν θα μπορούσαν να επισκεφτούν έναν συνηθισμένο άνθρωπο χωρίς να δημιουργούν τέτοια διαταραχή στο φυσικό του σώμα ώστε να εμποδίζεται η συνηθισμένη αντίληψη και δράση. Όταν πράγματι βρίσκονται ανάμεσα στους ανθρώπους, λαμβάνουν τις απαραίτητες προφυλάξεις τόσο για να αποκρύψουν τον Εαυτό Τους όσο και για να απομονώσουν τις δυνάμεις Τους προσλαμβάνοντας ένα συνηθισμένο σώμα φυσικής ύλης.
Με αυτό τον τρόπο μπορούν να προλάβουν την εξωτερική διαταραχή και να εμποδίσουν την παρακολούθηση ή παρακώλυση. Καθώς το έργο Τους αφορά στην εσώτερη φύση του Ανθρώπου μέσω των ανθρώπινων προσωπικοτήτων, αυτό το δανεικό σώμα, ας πούμε, εξυπηρετεί κάθε σκοπό. Εάν, εξάλλου, θα έπρεπε να προσπαθήσουν με μεγάλο κόπο να αποφύγουν κάτι που πιθανώς θα έβλαπτε ή θα διατάρασσε τα συνηθισμένα σώματα και εμφανίζονταν με το δικό Τους φυσικό σώμα, οι δυνάμεις Τους επί της Φύσης και η εμφάνισή Τους θα ήταν τέτοια ώστε να προκαλεί αίσθημα λατρείας σε κάποιους και δεισιδαίμονα ανταγωνισμό σε άλλους, πράγμα που, ούτως ή άλλως, θα υπονόμευε τον προσδοκώμενο σκοπό που είναι η αφύπνιση της δραστηριότητας της θείας φύσης του Ανθρώπου.»
Στην ερώτηση αν μπορεί κάποιος να δει έναν Μαχάτμα, λέγεται ότι για να αναγνωρίσουμε έναν Διδάσκαλο θα πρέπει να είμαστε πολύ κοντά στο να είμαστε Μαχάτμα εμείς οι ίδιοι.
Η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ λέει τα εξής απαντώντας σε αυτή την ερώτηση:
«Ο πραγματικός Μαχάτμα δεν είναι, επομένως, το φυσικό του σώμα αλλά εκείνο το ανώτερο Μάνας που συνδέεται άρρηκτα με το Άτμα και το όχημά του (την 6η αρχή) – μια ένωση που επιτυγχάνεται από αυτόν σε ένα συγκριτικά πολύ μικρό χρονικό διάστημα περνώντας από τη διαδικασία της αυτοεξέλιξης που έχει διατυπωθεί από την Απόκρυφη Φιλοσοφία..
Επομένως, όταν οι άνθρωποι εκφράζουν την επιθυμία να «δουν έναν ΜΑΧΑΤΜΑ», δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν πράγματι, τί ακριβώς ζητούν. Πώς μπορούν με τα φυσικά τους μάτια να ελπίζουν ότι θα δουν αυτό που υπερβαίνει αυτή την όραση;.... Κι αν υποθέσουμε ότι βλέπουν το σώμα ενός ΜΑΧΑΤΜΑ, πώς μπορούν να ξέρουν ότι πίσω από αυτή τη μάσκα καλύπτεται μια εξελιγμένη οντότητα; Με ποιό κριτήριο θα κρίνουν εάν η Μάγια που βρίσκεται μπροστά τους αντανακλά την εικόνα ενός αληθινού ΜΑΧΑΤΜΑ ή όχι;.... Τα Ανώτερα πράγματα μπορούν να γίνουν αντιληπτά μόνο από ανάλογη αίσθηση.... Πρέπει (ο άνθρωπος) τόσο να εξυψώσει το Μάνας του ώστε η αντίληψη του Μάνας να είναι διαυγής και κάθε ομιχλώδες που δημιουργήθηκε από τη Μάγια να διαλυθεί. Η όρασή του τότε θα είναι καθαρή και θα δει τους ΜΑΧΑΤΜΑ όπου κι αν βρίσκεται, γιατί, έχοντας συγχωνευθεί με την 6η και 7η αρχή,(Μπούντι-Άτμα) που είναι διαρκώς πανταχού παρούσες, οι ΜΑΧΑΤΜΑ μπορούν να θεωρηθούν ότι υπάρχουν παντού.» (Άρθρο «Μαχάτμα και Τσέλα»)
Στην ερώτηση αλλά και στην προσδοκία του μαθητή στο αν ο Διδάσκαλος μπορεί «να κάνει γι'αυτόν εκείνο που ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει για τον εαυτό του;» δηλαδή να σβήσει το προσωπικό του κάρμα και να τον απαλλάξει από τη μετενσάρκωση, απαντάει η Τρίτη πρόταση της Θεοσοφικής διδασκαλίας (ΜΔ,Ι,17), που λέει τα εξής:
«.... καμιά καθαρά πνευματική Μπούντχι (θεία Ψυχή) δεν μπορεί να έχει ανεξάρτητη (συνειδητή) ύπαρξη, αν ο σπινθήρας που πρόβαλε από την καθαρή Ουσία της Παγκόσμιας Έκτης αρχής (ή ΥΠΕΡ-ΨΥΧΗΣ): α) Δεν περάσει μέσα από κάθε στοιχειακή μορφή του φαινομενικού κόσμου αυτού του Μανβαντάρα, και β) δεν αποκτήσει ατομικότητα, πρώτα μέσω φυσικής ώθησης και ύστερα μέσω αυτο-προκαλούμενων και αυτο-εφευρισκόμενων προσπαθειών (ελεγχόμενων από το Κάρμα), ανεβαίνοντας έτσι όλες τις βαθμίδες της διάνοιας, από το κατώτερο μέχρι το ανώτερο Μάνας, από το ορυκτό και το φυτό μέχρι τους αγιότερους των αρχαγγέλων (Ντχγιάνι-Μπούντχα). Το βασικό δόγμα της Εσωτερικής φιλοσοφίας δεν δέχεται προνόμια ή ειδικά χαρίσματα στον άνθρωπο, εκτός από εκείνα που κέρδισε με το Εγώ του μέσω προσωπικής προσπάθειας και χάρης, μέσα από μια μακρά σειρά μετεμψυχώσεων και μετενσαρκώσεων.»
Ο άνθρωπος με δικές του αυτόβουλες προσπάθειες που υπόκεινται στον νόμο του κάρμα θα πρέπει να ανέβει την κλίμακα της ενέλιξης μετατρέποντας το Μάνας, δηλαδή τον κρίκο που ενώνει την προσωπικότητα ή την κατώτερη τετράδα του με την ατομικότητά του, από το κατώτερο στο ανώτερο Μάνας και να το ενώσει με το Μπούντι-Άτμα. Η προσπάθεια και η επίτευξη είναι ατομική υπόθεση και απόφαση. Ο μαθητής για να γίνει ένα κατάλληλο εργαλείο θα πρέπει να αναπτύξει τις λανθάνουσες ανώτερες δυνάμεις του με αυτό-προκαλούμενες και αυτό-εφευρισκόμενες προσπάθειες έως ότου γίνει ένας αυτοσυνειδητός Αντιπρόσωπος της Ιεραρχίας της Συμπόνιας.
Οι Διδάσκαλοι της Σοφίας είναι προστάτες μας, σύντροφοι στο δύσκολο ταξίδι της ζωής μας, στοργικοί πνευματικοί πατέρες, μας διδάσκουν τις αιώνιες αλήθειες της εσωτερικής φύσης του σύμπαντος και της ψυχής μας, έχουν απεριόριστη υπομονή και αφοσίωση στο Έργο που έχουν αναλάβει να επιτελέσουν προς χάρη της πνευματικής ανάστασης των δικών μας ψυχών. Όμως, ως Ψυχές του ΝΟΜΟΥ, αντανακλούν, εκφράζουν και εφαρμόζουν απαράλλακτα τον Νόμο.
Η Ασπασία Παπαδομιχελάκη είναι συγγραφέας και ιδρυτικό μέλος του Θεοσοφικού Κινήματος - Αθήνα ULT.
VIA IDEOTOPOS
