Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ
Από την εστία του Φωτός μέσα από τη Διάνοια του Θεού
Ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων.
Το Φως ας κατέλθει στη Γη.
Από την εστία της Αγάπης μέσα από την Καρδιά του Θεού
Ας διαχυθεί αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.
Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη.
Από το κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή
O σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων –
O σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν.
Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων
Το Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός ας πραγματοποιηθεί
Και είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού.
Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.
«Η παραπάνω Επίκληση ή Προσευχή δεν ανήκει σε κάποιο πρόσωπο ή όμιλο, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το κάλλος και η ισχύς της Επίκλησης αυτής βρίσκονται στην απλότητά της και στην έκφραση από μέρους της ορισμένων κεντρικών αληθειών τις οποίες αποδέχονται ενδόμυχα και φυσικά όλοι οι άνθρωποι – την αλήθεια για την ύπαρξη μιας θεμελιώδους Νοημοσύνης στην οποία προσδίδουμε αόριστα το όνομα Θεός• την αλήθεια ότι πίσω από όλη την εξωτερική φαινομενικότητα, κινητήρια δύναμη του σύμπαντος είναι η Αγάπη• την αλήθεια ότι ήρθε στη γη μια μεγάλη Ατομικότητα – που ονομάστηκε από τους Χριστιανούς, Χριστός – και ενσωμάτωσε αυτή την αγάπη ώστε να μπορέσουμε να την κατανοήσουμε• την αλήθεια ότι τόσο η αγάπη όσο και η νοημοσύνη είναι αποτελέσματα εκείνου που αποκαλούμε Θέληση του Θεού• και τέλος, την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι μόνο μέσω της ίδιας της ανθρωπότητας μπορεί να πραγματοποιηθεί το Θείο Σχέδιο.»
ALICE A. BAILEY
Ανά τους αιώνες σε πολλούς παγκόσμιους κύκλους και σε πολλές χώρες (και σήμερα σ’ όλες) εμφανίσθηκαν μεγάλα σημεία έντασης τα οποία χαρακτηρίζονταν από ένα ελπιδοφόρο αίσθημα προσδοκίας. Κάποιος αναμένεται και η έλευσή Του προσδοκάται. Πάντα στο παρελθόν οι θρησκευτικοί δάσκαλοι της εποχής υποδαύλιζαν και διακήρυσσαν αυτή την προσδοκία και ήταν πάντα μια εποχή χάους και δυσχέρειας, ένα σημείο κλιμάκωσης στο τέλος ενός πολιτισμού ή μιας κουλτούρας κι όταν τα εφόδια των παλιών θρησκειών φαίνονταν ανεπαρκή για να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες των ανθρώπων ή να επιλύσουν τα προβλήματά τους. Ο ερχομός του Αβατάρ, η έλευση ενός Ερχόμενου και με σημερινούς όρους η επανεμφάνιση του Χριστού, είναι οι βασικοί τόνοι της κυρίαρχης προσδοκίας. Όταν οι καιροί είναι ώριμοι, η επίκληση των μαζών είναι αρκετά διαπεραστική και η πίστη εκείνων που γνωρίζουν είναι αρκετά οξεία.
Τότε Αυτός έρχεται πάντα και σήμερα δε θα γίνει εξαίρεση στον αρχαίο αυτό κανόνα ή στον παγκόσμιο αυτό νόμο. Για δεκαετίες η επανεμφάνιση του Χριστού, του Αβατάρ, προσδοκάται απ’ τους πιστούς και των δύο ημισφαιρίων – όχι μόνο τους πιστούς Χριστιανούς, αλλά κι όσους περιμένουν τον Μαϊτρέγια και τον Βοδδισάττβα καθώς κι όσους αναμένουν τον Ιμάμ Μαχδή.
Όταν οι άνθρωποι νιώσουν ότι εξάντλησαν όλα τα αποθέματά τους κι ότι έφτασαν στο τέρμα όλων των έμφυτων δυνατοτήτων τους κι ότι τα προβλήματα και οι συνθήκες που αντιμετωπίζουν είναι πέραν επίλυσης ή χειρισμού, τείνουν να αναμένουν ένα θείο Ενδιάμεσο, ένα Μεσολαβητή που θα συνηγορήσει για την υπόθεσή τους στο Θεό και θα φέρει τη σωτηρία. Αναμένουν ένα Λυτρωτή.
Αυτή η δοξασία για τους Μεσολαβητές, Μεσσίες, Χριστούς και Αβατάρ βρίσκεται να διατρέχει σαν χρυσό νήμα όλες τις θρησκείες και Γραφές του κόσμου και συνδέοντας τις παγκόσμιες αυτές Γραφές με κάποια κεντρική πηγή εκπόρευσης, υπάρχει σε μεγάλη αφθονία παντού. Ακόμη και η ανθρώπινη ψυχή θεωρείται σαν μεσολαβητής ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό· ο Χριστός θεωρείται από εκατομμύρια ανθρώπους ότι δρα σαν θείος μεσολαβητής ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τη θειότητα.
Το όλο σύστημα της πνευματικής αποκάλυψης βασίζεται (και πάντα βασιζόταν) στη δοξασία της αλληλεξάρτησης, μιας σχεδιασμένης και διευθετημένης σύνδεσης και διαβίβασης ενέργειας από μια όψη της θείας εκδήλωσης σε άλλη – από το Θεό “στο μυστικό Τόπο του Υψίστου” μέχρι το ταπεινότερο ανθρώπινο ον που ζει, αγωνίζεται και θλίβεται στη γη. Η διαβίβαση αυτή απαντάται παντού· “ήλθον ίνα ζωήν έχωσι” λέει ο Χριστός και οι Γραφές του κόσμου είναι γεμάτες από την παρέμβαση κάποιου Όντος που έρχεται από μια πηγή ανώτερη της αυστηρά ανθρώπινης. Πάντα βρίσκεται ο κατάλληλος μηχανισμός δια του οποίου η θειότητα μπορεί να φθάσει και να επικοινωνήσει με την ανθρωπότητα και με αυτή την επικοινωνία και με αυτά τα Όργανα της θείας ενέργειας ασχολείται η δοξασία των Αβατάρ ή των θείων “Ερχόμενων”.
Αβατάρ είναι εκείνος που έχει μια ιδιάζουσα ικανότητα (πέρα απ’ το αυτοπροαίρετο καθήκον και το προκαθορισμένο πεπρωμένο) να διαβιβάζει ενέργεια ή θεία δύναμη. Είναι κατ’ ανάγκη ένα βαθύ μυστήριο κι εκδηλώθηκε με ιδιότυπο τρόπο και σε σχέση με την παγκόσμια ενέργεια απ’ τον Χριστό ο Οποίος – για πρώτη φορά στην πλανητική ιστορία απ’ ό,τι γνωρίζουμε – διαβίβασε τη θεία ενέργεια της αγάπης απευθείας στον πλανήτη μας και με μια πολύ συγκεκριμένη έννοια στην ανθρωπότητα. Με αυτούς τους Αβατάρ ή θείους Αγγελιαφόρους συνδέεται πάντα η ιδέα κάποιας υποκειμενικής πνευματικής Τάξης ή Ιεραρχίας πνευματικών Ζωών οι Οποίες ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη της ευημερίας της ανθρωπότητας.
Ό,τι πραγματικά γνωρίζουμε είναι ότι ανά τους αιώνες μεγάλοι και θείοι Εκπρόσωποι του Θεού ενσωματώνουν το θείο σκοπό κι επηρεάζουν ολόκληρο τον κόσμο με τέτοιο τρόπο ώστε τα ονόματα και η επιρροή Τους παραμένουν γνωστά και αισθητά χιλιάδες χρόνια από τότε που βάδισαν μεταξύ των ανθρώπων. Επανειλημμένα ήλθαν κι άφησαν πίσω τους έναν κόσμο διαφορετικό και μια νέα παγκόσμια θρησκεία· γνωρίζουμε επίσης ότι η προφητεία και η πίστη έδιναν πάντα στην ανθρωπότητα την υπόσχεση της επιστροφής Τους σε στιγμές ανάγκης. Οι δηλώσεις αυτές είναι δηλώσεις γεγονότων αποδειγμένων ιστορικά. Πέρα απ’ αυτό γνωρίζουμε λίγες σχετικά λεπτομέρειες.
Η λέξη “Avatar” είναι Σανσκριτική και σημαίνει κυριολεκτικά “τον κατερχόμενο από μακριά”.
Ava (σαν πρόθεμα σε ρήματα και ουσιαστικά) εκφράζει την ιδέα του “πέραν, μακριά, κάτω”. Avataram (συγκριτικός) σημαίνει μακρύτερα. Η ρίζα Αv φαίνεται ότι δηλώνει πάντα την ιδέα της άνωθεν προστασίας και χρησιμοποιείται σε λέξεις που αναφέρονται σε προστασία από βασιλείς ή ηγέτες· όσον αφορά τους θεούς, σημαίνει ευνοϊκή αποδοχή όταν προσφέρεται θυσία. Και το αποτέλεσμα είναι ότι η ριζική λέξη μπορεί να ειπωθεί ότι σημαίνει “κατερχόμενος με την έγκριση της ανώτερης πηγής από την οποία ήλθε και για την ευεργεσία του τόπου στον οποίο φθάνει”. (Σανσκριτικό Λεξικό του Μονιέ-Ουίλλιαμς.)
Όλοι οι παγκόσμιοι Αβατάρ ή Σωτήρες εκφράζουν ωστόσο δύο βασικά κίνητρα: την ανάγκη του Θεού να έρθει σε επαφή με την ανθρωπότητα και να έχει σχέση με τους ανθρώπους και την ανάγκη της ανθρωπότητας για θεία επαφή, βοήθεια και κατανόηση. Όλοι συνεπώς οι αληθινοί Αβατάρ, συμμορφούμενοι σ’ αυτά τα κίνητρα, είναι θείοι Μεσολαβητές. Μπορούν να δρουν μ’ αυτό τον τρόπο, γιατί έχουν απαλλαγεί πλήρως από κάθε περιορισμό, από κάθε έννοια ατομισμού και χωριστικότητας και δεν είναι πλέον – με τα συνήθη ανθρώπινα μέτρα – το δραματικό επίκεντρο της ζωής Τους, όπως οι περισσότεροι από μας.
Όταν φτάσουν σ’ αυτό το στάδιο της πνευματικής αποκέντρωσης, μπορούν τότε να γίνουν γεγονότα στη ζωή του πλανήτη μας· σ’ Αυτούς στρέφεται κάθε οφθαλμός κι όλοι οι άνθρωποι επηρεάζονται. Επομένως ένας Αβατάρ ή ένας Χριστός προβάλλει για δύο λόγους: ο ένας είναι η ανεξερεύνητη και άγνωστη Αιτία που Τον παρακινεί να το κάνει κι ο άλλος είναι το αίτημα ή επίκληση της ίδιας της ανθρωπότητας.
Συνεπώς ένας Αβατάρ συνιστά πνευματικό γεγονός που έρχεται σ’ εμάς για να επιφέρει μεγάλες αλλαγές ή μεγάλες επανορθώσεις, για να εγκαινιάσει ένα νέο πολιτισμό ή να αποκαταστήσει τους “αρχαίους οδοδείκτες” και να οδηγήσει τον άνθρωπο πλησιέστερα στο θείο. Χαρακτηρίσθηκαν σαν “εξαιρετικοί άνθρωποι που εμφανίζονται κατά καιρούς για να αλλάξουν την όψη του κόσμου και να εγκαινιάσουν μια νέα εποχή στα πεπρωμένα της ανθρωπότητας”. Έρχονται σε καιρούς κρίσης· συχνά δημιουργούν κρίσεις για να τερματίσουν το παλιό και το ανεπιθύμητο και ν’ ανοίξουν το δρόμο σε νέες και καταλληλότερες μορφές για την εξελισσόμενη ζωή του Ενυπάρχοντος Θεού στη Φύση. Έρχονται όταν το κακό μαίνεται. Γι’ αυτό το λόγο, αν όχι για άλλο, μπορούμε σήμερα ν’ αναζητήσουμε έναν Αβατάρ.
Η αναγκαία σκηνή έχει στηθεί για την επανεμφάνιση του Χριστού.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ" της Αλίκης Μπέιλη
