Πέρασε καιρός από τότε που έγραψα την τελευταία λέξη...
Καθημερινά σιωπούσα ψάχνοντας απάντηση σε αδιάκοπα ερωτήματα...Η σιωπή αυτή απλώθηκε στα άκρα μου...στο μυαλό μου και στην καρδιά μου...με ακολουθούσε πιστά όπου κι αν έστρεφα την προσοχή μου...κι όταν τολμούσα να αρθρώσω κάτι, με πάγωνε απότομα και με καθήλωνε ξανά...
Μόνη μου διέξοδος η ισχυρή καθημερινότητα που με γείωνε στο Εδώ και Τώρα και ξεγέλαγε τη σπίθα μέσα μου που ανήμπορη σιγόκαιγε στωικά...
Πνευματική Εκπαίδευση και Μαθητεία θαρρώ ορίζεται η ζωή μου...
Προκλητικά μου γνέφει από μακριά προσμένοντας να τρέξω και ν’ αδράξω τις στιγμές που ψάχνω...εκείνες που κρατάει στη χούφτα της σφιχτά και λίγο λίγο με αφήνει ν’ απολαύσω...
Ένα παιχνίδι είν’ κι αυτό που ξέχασα να παίζω...
Μα δεν τελείωσε ποτέ...και μόνη μου παρηγοριά η μουσική που ταξιδεύει τις αισθήσεις, τις αναμνήσεις και την ψυχή...
Να με νταντέψει, όταν με πιάσει το παράπονο τα χρόνια πως περνάνε και πως αντάξια δεν είμαι του ονείρου.
Και κάθε νύχτα πριν τα μάτια μου τα κλείσω χωρίς να ξέρω αν τα βλέφαρα θ’ ανοίξουν το πρωί, με όλη τη δύναμη του Είναι μου ζητάω Ενθύμηση, Κουράγιο κι Ενδυνάμωση ν’ αντέξω πάλι στη ροή...
