Συλλαμβάνω, στη θέση στην οποία βρίσκομαι, τι ακριβώς είναι αυτό που πρέπει να γενεί…
Σαν Δημιουργός, (που Είμαι) όμως, την κινητοποίηση των Δυνάμεων οι οποίες χρειάζεται να μπουν σε εφαρμογή για την όποια πραγματοποίηση, χρειάζεται ο ίδιος να την πραγματώσω. Αυτό, με το να χειρίζομαι, (κατευθύνω), αυτές τις Δυνάμεις, (να τις «χτίζω»), ακριβώς όπως είναι απαραίτητο, ώστε να τελέσουν αυτό που η αναγκαιότητα της κτίσης τους απαιτεί. Αυτό σημαίνει, πως κάθε τι που υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, είναι ένα δημιουργημένο αποτέλεσμα το οποίο εκφράζει με την παρούσα του εμφάνιση, τον ίδιο τον λόγο, (την αιτία), της αυτής του Δημιουργία.
Αυτό κατανοείται καλύτερα, αν σκεφτούμε, πως ο γύρω κόσμος στον οποίο ζούμε και υπάρχουμε, (ενώ είναι κατασκευασμένος με τη Βάση και την Ουσία του Υψίστου), παρ’ όλα αυτά είναι, (φαίνεται), μία πραγματοποιούμενη κόλαση. Συμβαίνει, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν συλλαμβάνουν τις ωθήσεις του Εαυτού τους, αλλά λειτουργούν, μόνο τα μικρά τους εγωιστικά, περιορισμένα σχέδια, (διαχωρισμένοι από το Είναι τους), που σε καμία περίπτωση δεν έχουν να κάνουν με τα Σχέδια Εκείνου…
Η σύλληψη λοιπόν, (συνταύτιση), με τα Σχέδια Του, και εις την πράξη εφαρμογή των, είναι η μόνη Σωτηρία γι’ αυτή τη Γη… Γιατί τότε, με αυτά θα ασχολούνται οι άνθρωποι, και αυτά είναι που θα ζουν πλέον ως την δημιουργημένη εξωτερική τους ζωή. (Που καμία σχέση δεν θα έχει με το σημερινό χάλι της διαστρέβλωσης, της παραποίησης, της φαντασίας τους…)
Συλλαμβάνω λοιπόν, (για να επανέλθω), τι μου έχει ανατεθεί προσωπικά, και είναι αυτό που χρειάζεται Εγώ (ως μονάδα ύπαρξης αυτού του πεδίου) να φέρω εις πέρας. Και το παρόν ισχύει, άσχετα αν στο προχώρημα μου διαπιστώνω ότι συλλαμβάνω, (κυρίως με κάθε μου αναβάθμιση), όλο και πιο διευρυμένη οπτική του Σχεδίου Του... Πάντα μέσα σε αυτό που συλλαμβάνω όμως, αναγνωρίζοντας πρωταρχικά, το μέρος που μου αναλογεί. Γιατί ξεκινώ από εμένα, και κατόπιν διευρυνόμενος ο ίδιος, είναι που διευρύνεται και κατά ανάλογο τρόπο και το φάσμα της σύλληψης μου.
Η νίκη του κατώτερου μου φορέα, (της προσωπικότητας μου), χρειαζόταν λοιπόν να επέλθει, όμως μόνο ως προς την προετοιμασία μου. Αυτό που έπρεπε πρώτα να γίνει οπότε, ήταν να «δαμάσω» τα κατώτερα ένστικτα μου, με ταυτόχρονο το πάρσιμο του πλούτου που μου έδωσαν τα μαθήματα μου, όπως και με τις απαραίτητες διορθώσεις τις οποίες διευθέτησα, ώστε να επαναφέρω την ισορροπία μέσα σε μένα, και κατ’ επέκταση στο εξωτερικό περιβάλλον της ζωής μου, (εξαιτίας της ανισορροπίας των Δυνάμεων που ο ίδιος προκάλεσα, με όλες τις προηγούμενες μου ζωές, μα και με την τωρινή), ως το σημείο μηδέν, που αφορά το ξύπνημα μου...
Οι διορθωτική χρήση των Δυνάμεων προήλθε από την αλλαγή, (μεταμόρφωση μου) και μόνο, προκαλώντας την επαναφορά μου από την άγνοια, στην ζώσα ζωή της Πραγματικής Ύπαρξης μέσα μου. Αυτής, που με καθοδηγεί σωστά, ούτως ώστε να βρίσκομαι, στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, και να είμαι σε θέση να εισπράττω όλα όσα απευθύνονται αποκλειστικά σε μένα, και στο Ατομικό μου πρόγραμμα ζωής. Κι αυτό, για να μπορώ να είμαι, (εν μέσω Κολάσεως, υλικό πεδίο), ισορροπημένος, (όπως ειπώθηκε), Υγιής, (Νοητικά, Συναισθηματικά, και Σωματικά), και πλήρης Αξιών. Ως προς τον Εαυτό μου κατά Βάση, και ως αποτέλεσμα προς όλους τους άλλους και τα πάντα γύρω μου.
Έτσι, ναι μεν προχωράω στην Ατομική μου εξέλιξη σε πελάγη μεγαλύτερα, μα το πιο σημαντικό, αναλαμβάνω (με την λειτουργία μου στο παρόν), και εκπληρώνω τον Μοναδικό τελικό σκοπό, για τον οποίο βρίσκομαι εδώ.
Ουσιαστικά λοιπόν, δύο είναι οι Σκοποί που εκπληρώνω, εισερχόμενος στο Εσωτερικό μονοπάτι της εξέλιξης, και περνώντας την Πύλη προς την Πραγματικότητα:
-Ο ένας, αφορά (και είναι και η αφετηρία), της Ατομικής μου Υπέρβασης και Προόδου, (η προσφορά προς τον Εαυτό μου),
-και ο δεύτερος, (με την εδώ πια Ουσιαστική μου Παρ-ουσία), την έκφραση αυτής μου της Ατομικότητας, (ως προσφορά και Έργο μου για όλους τους άλλους).
Στον πρώτο, εργάζομαι με τις Δυνάμεις, τις οποίες και χρειάζεται να «δαμάσω», (ώστε να ταυτιστώ), με όσα κρυμμένα μέσα μου αφορούν αυτό που στην ουσία του Είμαι…
Στον δεύτερο, έχω πάλι να κάνω με Δυνάμεις, αλλά με το πώς πια τις λειτουργώ, δηλαδή τις χειρίζομαι, (ως ο Κύριος αυτών των Δυνάμεων), για την πραγματοποίηση του Σκοπού μου.
Στη στιγμή λοιπόν, στο κάθε τώρα, ακούγοντας ευλαβικά τον αναγνωρισμένο Εσωτερικό Εαυτό μου, (που περιλαμβάνει και όλες τις εξωτερικές εκφράσεις μου, άρα, και το σώμα της μορφής μου εδώ), και ακολουθώντας τις οδηγίες και ωθήσεις Του, (όντας ταυτισμένος μαζί Του), διδάσκομαι συνεχώς από Εκείνον. Και για το πώς να ζω, και το πώς να συμπεριφέρομαι, και τι πρέπει να κάνω (ή να μην κάνω), να πω (ή να σωπαίνω και πότε), και να δέχομαι την καθοδήγηση και Διδασκαλία Του.
«Όλα τα παραπάνω, Εγώ τα κάνω».
Όμως, αυτό το Εγώ, δεν έχει καμία σχέση με το εγωιστικό «εγώ» της προσωπικότητας. Το Εγώ αυτό, αφορά την Μοναδικότητα, Ξεχωριστότητα μου μέσα στο σύνολο, όσον αφορά την έκφραση. Όχι το διαχωρισμό μου από όλα τα άλλα, ή όλους τους άλλους ανθρώπους. Αυτό το Εγώ, αφορά το προσδιοριζόμενο Ατομικό (σε έκφραση) πλάσμα, που έχει νικήσει την προσωπικότητα, και την οποία χρησιμοποιεί, μόνο ως όχημα, για τους σκοπούς του Εσωτερικού του Είναι.
Οι άνθρωποι, όταν μιλούν για εγώ, αναφέρονται στην ανθρώπινη λειτουργία του να κινούνται στον τρισδιάστατο χώρο με κίνητρα, προσδοκίες, πεποιθήσεις, έχοντας ως Άρχοντα κατευθυντή τους, το μυαλό τους. Το Εγώ, (με έψιλον κεφαλαίο), που αποτελεί την Ατομικότητα, «χρησιμοποιεί» το μυαλό. Αυτή είναι η τεράστια διαφορά του. (Εκτός από όλες τις άλλες που δεν είναι επί του παρόντος). Και η χρησιμοποίηση αυτή, έχει να κάνει, με την εις την πράξη ακολουθία του εντός Εσώτερου Εαυτού.
Το Εγώ λοιπόν, (μέσα από μένα), είναι που φέρνει σε εμφάνιση, (έκφραση), συλλήψεις εκ των άνωθεν.
Το να αφηνόμαστε στο ρεύμα που λέμε, δεν σημαίνει πως τα πάντα έρχονται (μαγικά), και μόνα τους… Αυτό είναι που κάνουμε όταν ζούμε στην άγνοια, και αφήνουμε τα πάντα να συμβαίνουν, χωρίς εμείς να είμαστε πουθενά…. Αφηνόμαστε, με έναν άλλον τρόπο: Ταυτιζόμενοι (στο άφημα μας) με την Ουσία. Τότε αφηνόμαστε πραγματικά, και τότε συμπράττουμε, βοηθώντας την Ουσία ουσιαστικά. Τι να κάνει; Να εκπληρώσει το έργο της...
Γιατί τίποτε δεν συμβαίνει αν δεν αναλάβουμε την ευθύνη του Εαυτού μας. Η ευθύνη αυτή όμως, δεν κατευθύνεται από τη σκέψη. Κατευθύνεται, από κάτι κατά πολύ βαθύτερο, το οποίο και την υπερβαίνει. Η σκέψη, το συναίσθημα, όπως και το σώμα πια, «χρησιμοποιούνται» λοιπόν, κι αυτό, για να εκπληρώσουν τις Εσωτερικές «οδηγίες».
Γιατί Εμείς εκπληρώνουμε το σχέδιο Εκείνου. Εμείς, σαν κομμάτι του, (ταυτιζόμενοι μαζί Του), είναι που εκπληρώνουμε τους Σκοπούς Του.
«Κι ενώ δεν το κάνει ο Ίδιος,
ταυτόχρονα το κάνει. (Μέσα από εμάς)».
Γιατί, Εμείς είμαστε Εκείνος, στο υλικό πεδίο… Αυτό, χρειάζεται καλά να το καταλάβουμε κάποτε οι άνθρωποι. Γιατί μόνο τότε, θα μπορέσουν τα πράγματα να μπούνε στη θέση τους.
Αυτό σημαίνει, πως όσο πιο καθαρό, επιτρέπουμε στον Εαυτό μας να γίνει το «κανάλι» επαφής μαζί Του, τόσο καλύτερα, και γρηγορότερα, θα πραγματοποιούμε αυτό για το οποίο βρισκόμαστε τελικά εδώ.
Γιατί ο Σκοπός μας, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός, όπως τα σχέδια των ανθρώπων που τα αντιλαμβανόμαστε με τα περιορισμένα μέτρα της τωρινής εγκεφαλικής μας διαδικασίας. Ο Σκοπός μας, γίνεται πραγματοποιούμενος κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, όπως και κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας.
Γιατί δεν πρόκειται για Σκοπό, ο οποίος μπορεί να ειπωθεί. Βιώνεται απλά και καθαρά, μα δεν λογίζεται… Δεν αφορά το φούσκωμα της Αξίας μας, ή τον εγωισμό μας. Και είναι πολύ πιο πέρα, από οτιδήποτε θα μπορούσαμε ποτέ να σκεφτούμε...
Η όλη μας πλάνη, έγκειται στις απεγνωσμένες μας προσπάθειες να καταλάβουμε. Να καταλάβουμε τι; Δεν χρειάζεται να καταλάβουμε. Καταλαβαίνει, μόνο το μυαλό μας. Αυτό που χρειάζεται να γίνει, είναι να μάθουμε, όχι λοιπόν να ερμηνεύουμε τα πάντα, αλλά να τα ζούμε. Και να τα ζούμε τόσο ελεύθερα εντός μας, που θα μας παρέχουν, όλες τις αναγκαίες πληροφορίες κάθε φορά, και όχι όσες «νομίζουμε» πως χρειαζόμαστε τελικά…
Συνδράμω με τη ζωή, σημαίνει τη βοηθώ στην εκδήλωση της. Κολυμπάω μαζί της, όμως, πράττω, το απαραίτητο κομμάτι που μου αναλογεί. Ακριβώς επειδή «αισθάνομαι» το «ρυθμό» του ρεύματος της, και προς τα πού με οδηγεί. Δεν κάνω δικά μου ατομικά σχέδια λοιπόν μέσα στο μεγάλο, ασύλληπτο σχέδιο Του. (Τότε, στην ουσία στρέφομαι εναντίον Του…..)
Απλά, πραγματοποιώ, το κομμάτι που είναι για μένα, μια και Είμαι ένα κύτταρο Του. Μέρος Του. Δεν είμαι διαχωρισμένος όμως. Είμαι απλά, ένα γρανάζι μοναδικό, στον τέλειο μηχανισμό του συστήματος Του, κι αυτό που κάνω, είναι να φροντίσω, ώστε αυτό το γρανάζι, (του οποίου είμαι Υπεύθυνος), θα λειτουργεί κάθε φορά, περισσότερο τέλεια από την κάθε προηγούμενη. Έτσι υπερβαίνω τον Εαυτό μου, και πραγματοποιώ το Σκοπό μου, ταυτόχρονα με το Σκοπό Του. Μια, και Συν-πορευόμαστε…
