Η Δημιουργική Φαντασία είναι μια γέφυρα ανάμεσα στο συγκεκριμένο υλικό κόσμο και τον αφηρημένο νοητικό. Δουλεύει με εικόνες και σύμβολα, που είναι ενδιάμεσα μεταξύ των φυσικών αντικειμένων και του Κόσμου των Ιδεών. Είναι πολύ σημαντική για την αληθινή ανανέωση, την ανάπτυξη της εσωτερικής ζωής και εν τέλει για την ίδια την πνευματική εξέλιξη.
Δέκα βασικά εμπόδια που δεν μας αφήνουν να αναπτύξουμε τη δημιουργική φαντασία και μας βυθίζουν σε ονειροπολήσεις και φαντασιοπληξίες, οι οποίες μας απομακρύνουν από την πραγματικότητα φτιάχνοντας μια ψεύτικη εικόνα:
1. Έλλειψη αυτοεκτίμησης και εμπιστοσύνης στον εαυτό μας. Αυτό οδηγεί σε μια αρνητική αντίδραση απέναντι στα προβλήματα και μια ισχυρή τάση να ρίχνουμε το φταίξιμο στις εξωτερικές συνθήκες ή στους άλλους. Δημιουργείται έτσι ένα κόμπλεξ κατωτερότητας, που προκαλεί μπλοκάρισμα της ικανότητας να εκφράσουμε τις πραγματικές μας δυνατότητες και την ικανότητα διάκρισης.
2. Φόβος να εκφράσουμε θετικές κρίσεις, φόβος στην απόρριψη. Η τάση να αναχαιτίζουμε την έκφραση των ιδεών μας, λόγω έλλειψης αποδοχής του εαυτού μας ή λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης. Δεν πρέπει να φοβόμαστε ούτε να εκφράζουμε την κρίση μας ούτε να τη δεχόμαστε αντίστοιχα από τους άλλους.
3. Έλλειψη αυτογνωσίας. Αυτό προκαλεί μια ψεύτικη ή παραμορφωμένη εικόνα του αληθινού μας Εγώ.
4. Το συναίσθημα ανταγωνισμού και αντιζηλίας προς τους άλλους. Αυτό είναι αποτέλεσμα μιας λανθασμένης εκπαίδευσης, η οποία μας αναγκάζει να σκεφτόμαστε ότι οι άλλοι είναι πιθανοί «εχθροί» μας. Οφείλεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης στις ικανότητές μας. Θεωρούμε λοιπόν ότι οι ιδέες που προέρχονται από τους «άλλους» «απειλούν» την ακεραιότητά μας και παραβιάζουν τον «προσωπικό μας χώρο», πράγμα που μας αναγκάζει να αντεπιτεθούμε αναπτύσσοντας ανταγωνιστική αντιζηλία. Άλλο πράγμα είναι ο εγωιστικός ανταγωνισμός και άλλο ο αδελφικός συναγωνισμός, που μας βοηθάει να μαθαίνουμε από τους καλύτερους.
5. Η επιθυμία να συμβιβαστούμε προσωρινά, κυρίως όσον αφορά την κοινωνική συμβίωση, αλλά και τις προκλήσεις που θέτει η προσωπικότητά μας. Ο κίνδυνος έγκειται στο να εγκαταλείπουμε την αίσθηση προσωπικής ευθύνης κάθε φορά που καλούμαστε ν’ αποφασίσουμε ή να επιλέξουμε. Αυτό δημιουργεί μεγάλο αίσθημα εξάρτησης, που μας ωθεί να απορρίπτουμε τις ευθύνες μας, για να αποφύγουμε τα λάθη ή την αποτυχία.
6. Η έλλειψη θετικών συναισθημάτων και συγκινήσεων. Όταν κρατάμε στη μνήμη μας τις «κακές αναμνήσεις» περισσότερο από τις καλές, δηλητηριάζουμε την ψυχή μας και εμποδίζουμε τη δυνατότητα ν’ ανυψώσουμε τη συνείδησή μας, ώστε ν’ αναπτύξουμε τη δημιουργική φαντασία.
7. Η υπερβολική ανάγκη συντροφιάς και ο φόβος της μοναξιάς. Αυτό μας εμποδίζει να εμβαθύνουμε στον εαυτό μας, να έχουμε μια πραγματική εσωτερική ζωή και, τελικά, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Στην εσωτερική σιωπή, κατοικούν η δημιουργικότητα και η διαίσθηση.
8. Η υπερβολική προσκόλληση στο παρελθόν ή στο μέλλον. Αυτό μας απομακρύνει από το Τώρα και μας εμποδίζει να αποδώσουμε τη σημασία που αξίζουν όλες οι στιγμές της ζωής, για να είμαστε δημιουργικοί και γόνιμοι. Μας κάνει ανίκανους να διακρίνουμε τις ονειροπολήσεις από την πραγματικότητα, ώστε να μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε και να τη βελτιώσουμε με δημιουργικότητα.
9. Η απάθεια ή συναισθηματική παθητικότητα, που προκαλείται από την εκπαίδευσή μας και την αυθυποβολή, αρκετά σοβαρή, λογική και πραγματιστική, ώστε να μην επιτρέπει σχεδόν καθόλου την έκφραση των συναισθημάτων και των συγκινήσεών μας. Οδηγεί στην απώλεια του αυθορμητισμού και μας κάνει μηχανικούς, ψυχρούς και αρκετά λογικούς και εγκεφαλικούς αφαιρώντας μας την ικανότητα να εκτιμούμε τα υψηλά συναισθήματα, που είναι η πιο σημαντική τροφή της δημιουργικής φαντασίας.
10. Οι κακές αντιδράσεις προς τους κανονισμούς και τις συμβουλές ασφαλείας. Πολλές φορές πιστεύουμε ότι η κοινωνία ή «οι άλλοι» μας κρίνουν συνεχώς. Έτσι, έχουμε την αίσθηση ότι οποιοσδήποτε νεωτερισμός ή καινοτομία θα απειλήσουν την ασφάλεια- άνεσή μας. Ο φόβος στην καινοτομία μπλοκάρει όχι μόνο την ίδια μας τη δημιουργικότητα, αλλά μας εμποδίζει να τη δεχτούμε και από τους άλλους.
Αυτά είναι εμπόδια που πρέπει να γνωρίσουμε και να νικήσουμε, αν θέλουμε να έχουμε πρόσβαση στο αληθινό Κέντρο του εαυτού μας, μέσα από την ανάπτυξη της δικής μας Δημιουργικής Φαντασίας, αυτής της πύρινης δυνατότητας της Ψυχής η οποία, σύμφωνα με τις παλιές μυητικές παραδόσεις, ήταν ένα από τα μεγάλα δώρα που έκαναν οι Θεοί στον άνθρωπο-ζώο, για να τον μετατρέψουν σε αληθινό Ανθρώπινο Ον.
VIA NEA ACROPOLIS
