Δύσκολες μέρες οι προηγούμενες...απομονωμένες, μοναχικές, θλιμμένες.
Κάθε λεπτό το ένιωθα σαν αιωνιότητα μη μπορώντας να διαχειριστώ αυτό το κενό που βίωνα.
Άδειο κουφάρι που απλά κινούταν. Ο θυμός μάταια προσπαθούσε να εκδηλωθεί και να ξεσπάσει θριαμβευτής για άλλη μία φορά.
Τον αντιλαμβανόμουν βαθιά να εξοπλίζεται και να ακονίζει τις λεπίδες του για να αφήσει τις χαρακιές του και πάλι στην ψυχή μου αλλά επιτέλους χωρίς καν να μπω στη διαδικασία αναμέτρησης και να αντισταθώ, τον άφησα να νομίζει ότι και αυτή του η επέλαση θα με ισοπεδώσει...και όπως ακριβώς το νερό που βράζει και κοχλάζοντας καταλήγει σε καυτό ατμό, έτσι και ο θυμός μετουσιώθηκε αρχικά σε θλίψη απαλή και κατόπιν σαν αύρα καλοκαιριού με χάιδεψε απαλά και έσβησε.
Έμεινα εκεί να παρατηρώ...ίσως και να ήταν αυτή η αρχή της κατανόησης μου...της βαθιάς ενδοσκόπησης που αρνιόμουν να κάνω από φόβο και άγνοια. Υπάρχει τελικά και αυτή η εκδοχή μου. Αναρωτιέμαι πόσες μορφές θα πάρει η ψυχή μου...πόσες εικόνες θα πλάσει το μυαλό μου και πόσα καρδιοχτύπια θα ακουστούν έξω από εμένα αναζητώντας λύσεις και ασφάλεια.
Μωρό ακόμα η ψυχή μου...την νιώθω να ξεδιπλώνεται με ανυπομονησία και λαχτάρα και συνάμα να μαζεύεται και να διστάζει να κάνει το άλμα που θα την απογειώσει αφήνοντάς την να ανακαλύψει τους κόσμους πέρα από το συνειδητό.
Κοιτάζοντας όμως ψηλά και συλλαβίζοντας τις λέξεις εκείνες που αντηχούν στις Φωτεινές Οντότητες που συνυπάρχουν μαζί μου και μαζί μας και που ο καθένας μας νιώθει διαφορετικά...όλα καταλάγιασαν μέσα μου.
Το γέμισμα μου ξεκίνησε πάλι...ρευστή η ροή αυτή τη φορά...πιο σίγουρη...πιο σταθερή. Σιωπηλά κυριεύει το Είναι μου και με παρασύρει μαζί της στα μονοπάτια της επίγνωσης μου...
