Ότι ζούμε σήμερα, είναι αποτέλεσμα της παρελθούσας μας κτήσης και πατώντας σε αυτή, μας δίνεται η δυνατότητα να χτίζουμε το μέλλον μας. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο αν σήμερα «δεν είμαστε ευτυχείς» να γυρίσουμε πίσω, κατανοώντας το παρελθόν, αν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για τη ζωή μας συνδεδεμένοι με ότι μας συμβαίνει, κι όχι να θεωρούμε ότι είμαστε χωρισμένοι από τα πάντα γύρω μας.
Γιατί το να κατανοήσουμε το παρελθόν, σημαίνει το να αποσαφηνίσουμε το πως φτάσαμε εδώ που είμαστε βλέποντας τις ωθήσεις μας, τα συναισθήματα μας, τα πιστεύω μας, τις δράσεις και επιλογές μας. Κοιτάμε, πως όλα είναι αλληλένδετα μια και το ένα, έφερε το επόμενο του. Γιατί δεν έγινε απότομα αυτό που είμαστε σήμερα, ούτε και η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αλλά χτίστηκε. Κι αυτό, βήμα βήμα.
Στην ουσία δεν υπάρχει χρόνος. Όλη η ζωή μας ως σήμερα συνέβη, (και εξακολουθεί να συμβαίνει) «εκτός χρόνου». Μονάχα ο νους μας αντιλαμβάνεται όλη αυτή τη διαδικασία ως «χρόνο». Γιατί στην τελική, έχουμε μόνο την κάθε στιγμή. Με την κάθε στιγμή, να αφορά το κάθε μας βήμα. Δεν ζούμε όμως ολοκληρωτικά αυτό το βήμα. Συσσωρεύουμε διανοητικά πολλά βήματα μαζί, τις στιγμές, κρατώντας μια «σούμα» στιγμών τελικά στο κεφάλι μας με αυτή τη σούμα, να φτάνουμε να τη βλέπουμε συνολικά, προκαλώντας μας μία εντύπωση.
Από αυτήν την εντύπωση στη συνέχεια, βγάζουμε τα συμπεράσματα μας, και κατόπιν «σκεφτόμαστε» για την μετέπειτα πορεία μας. Έλα όμως που μας καθορίζει αυτή η εντύπωση τελικά, και μας εμποδίζει κατά αυτόν τον τρόπο να κοιτάζουμε την κάθε τωρινή στιγμή καθαρά. Δηλαδή «όπως πραγματικά είναι».
Την βλέπουμε, μέσα «από τα γυαλιά» της εντυπωμένης σούμας μέσα μας. Έτσι, δεν ζούμε ολοκληρωτικά το τώρα, γιατί δεν έχουμε τη δυνατότητα να δούμε αυτά, που η εντύπωση μας δεν περιλαμβάνει γιατί τα επισκιάζει οπότε, αποκλείουμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα, να ζήσουμε ολοκληρωτικά, και όλες όσες καταστάσεις εντός των στιγμών υπάρχουν.
Στο ζήτημα ύπαρξης του χρόνου και γι’ αυτό θεωρούμε πως υπάρχει, μας μπερδεύει βέβαια και η αλλαγή της φύσης με το άνθισμα της με τη διαβαθμισμένη μεταβολή της από τη γέννηση, την ανάπτυξη, και σιγά σιγά την εξαφάνιση των φαινομένων της με το λεγόμενο μαρασμό (γηρατειά) που οδηγεί σε αυτό που αναγνωρίζουμε ως θάνατο, όπως ακριβώς μας μπερδεύει η διαδοχή της μέρας και νύχτας οπότε λέμε, ο χρόνος είναι αυτός που περνάει…
Όμως η κάθε μα κάθε στιγμή είναι αυτόνομη, και μόνο σε αυτήν μπορούμε να κινούμαστε. Ούτε στο παρελθόν, ούτε στο μέλλον.
Γι’ αυτό λέμε και ξαναλέμε πως έχουμε μόνο το τώρα.
Πως εκμεταλλευόμαστε όμως αυτό το τώρα; Πως επιλέγουμε να αξιοποιούμε το κάθε μας δευτερόλεπτο που είναι η κάθε «στιγμή» την οποία μέχρι να «πιάσουμε», μέχρι να συλλάβουμε έχει ήδη φύγει; Αυτή όμως είναι η ακροβασία στη ζωή! Τόσο λεπτή και ντελικάτη, που είναι αδύνατον «να την αντιληφθούν» τα διανοητικά μας συμπλέγματα που με αυτά λειτουργούμε. (Οι καταχωρημένες εντυπώσεις).
Συλλαμβάνεται, μόνο από κάτι άλλο μέσα μας, που ενώ λέγεται ότι είναι «κάτι άλλο», είμαστε πάλι εμείς, όμως χωρίς τις καταχωρήσεις. Κάτι άλλο λέγεται, γιατί έτσι το βλέπουμε, ως ξέχωρο και ξένο από εμάς, μια και δεν το γνωρίζουμε. Δεν το ζούμε. Μόνο όμως με αυτό ως οδηγό, και όχι τα τακτοποιημένα δεδομένα μας έχουμε τη δυνατότητα να «μάθουμε» να «σερφάρουμε» στην κάθε στιγμή που ζούμε, στο λεγόμενο τώρα.
Μόνο «ελεύθεροι» από το σουμάρισμα των στιγμών μπορούμε, να συμμετέχουμε στην κάθε μοναδική στιγμή, παύοντας να είμαστε μονάχα οι θεατές της.
Η ζωή, είναι ένα κύμα. Και ο μόνος τρόπος για να ζούμε αυτό το κύμα, είναι να ριζώσει βαθιά μέσα μας πως (όπως είπαμε ήδη ) το μόνο που έχουμε είναι η κάθε στιγμή, αλλά και πως το μόνο σίγουρο στη ζωή, είναι η αλλαγή.
Βιώνουμε την αλλαγή όμως; Ζούμε «στο άγνωστο» κάθε δευτερόλεπτο, ώστε να δίνουμε την δυνατότητα στον εαυτό μας να ζει ως καινούριος, να αντικρίζει τα πάντα ως πρωτοαναγνωριζόμενα, ή είμαστε και παραμένουμε, παγιδευμένοι στις εντυπώσεις που κρατάμε, ανασφαλείς και τρομοκρατημένοι;
Η ζωή προχωρά. Εμείς;
VIA MAGICALCHEMISTIS
