Πολλά χρόνια πριν μια σοφή φίλη μου είπε τον ορισμό που εκείνη είχε δώσει στην ανθρώπινη αγάπη. Την αποκαλούσε «ανακάτεμα του φαγητού στην κατσαρόλα».
Είχε δίκιο. Σ’ αυτή την φράση περιέχεται – αν καταδεχτούμε να ταπεινώσουμε λίγο τους εαυτούς μας για να το αντιληφθούμε – η πεμπτουσία της ανθρώπινης αγάπης. Η φράση αυτή εκφράζει τη βασική διαφορά ανάμεσα στην αγάπη και τον έρωτα.
Το « ανακάτεμα του φαγητού στην κατσαρόλα» είναι μια πράξη ταπεινή, χωρίς εξάρσεις και συγκινήσεις και συμβολίζει τη σχέση που προσγειώνει την αγάπη σε αυτόν εδώ τον κόσμο. Αντιπροσωπεύει την προθυμία να μοιραστούμε την κοινή, ανθρώπινη ζωή, να βρούμε νόημα στα απλά, καθόλου ρομαντικά καθήκοντα: στην υλική εξασφάλιση, στη διαχείριση του οικογενειακού προϋπολογισμού, στο πέταμα των σκουπιδιών, στο τάισμα του μωρού μέσα στη νύχτα.
Το «ανακάτεμα του φαγητού» σημαίνει να βρίσκουμε την ανθρώπινη επαφή, την αξία και την ομορφιά στα πεζά και συνηθισμένα πράγματα, αντί να ζητάμε αιωνίως κοσμικά δράματα, ατέλειωτες απολαύσεις και εκστατικές συγκινήσεις. Όπως το ξεφλούδισμα του ρυζιού από τους Ζεν μοναχούς, όπως η ανέμη του Γκάντι, όπως η τέχνη της σκηνοποιίας του Απόστολου Παύλου, έτσι και η ανθρώπινη αγάπη είναι η αποκάλυψη του ιερού στο ταπεινό και στο γήινο.
Η αληθινή σχέση βιώνεται στα μικρά πράγματα που μοιράζονται δυο άνθρωποι: στην ήρεμη συζήτηση με το καταλάγιασμα της μέρας, στις τρυφερές γεμάτες κατανόηση κουβέντες, στην καθημερινή συντροφικότητα, στο κουράγιο που δίνουν ο ένας στον άλλον τις δύσκολες στιγμές, στα μικρά αναπάντεχα δώρα, στις αυθόρμητες χειρονομίες αγάπης.
Η αγάπη κάνει με ευχαρίστηση πολλά πράγματα που το εγώ βρίσκει πληκτικά. Η αγάπη είναι πρόθυμη να ασχοληθεί με τις κυκλοθυμίες και τους παραλογισμούς του άλλου. Η αγάπη είναι πρόθυμη να φτιάξει πρωινό και να κάνει τους λογαριασμούς. Η αγάπη είναι πρόθυμη να ανακατεύει την κατσαρόλα της ζωής…
EFI PETROCHILOU
