Το μόνο που παρατηρώ ή έστω αισθάνομαι είναι ένα μούδιασμα τόσο βαθύ, τόσο καθηλωτικό που με δυσκολία κινούμαι ή αναπνέω, μέχρι και η ανάσα διακόπτεται και αρκείται σε μικρές κοφτές προσπάθειες διατήρησης της ζωής μέσα στα πνευμόνια μου.
Από συνήθεια και από ρουτίνα...την ίδια στιγμή που δεν αφήνω περιθώρια στη λογική να συνεφέρει την παροδική τρέλα του παροξυσμού που μ’ έκανε να βγω τελείως απ’ το κέντρο μου...να αδειάσω εντελώς και να συρθώ σε επίπεδα δονήσεων χαμηλών και ξένων ως προς τις δικές μου ποιότητες.
Αλήθεια, ποιος είμαι τελικά αναρωτιέμαι...προς τι αυτή η ταλάντωση του είναι μου κι η οπισθοχώρηση μου σε πεδία άρνησης κι οργής;
Γιατί η ψυχή μου βάλλεται συχνά με βέλη πίκρας και θυμού και αγωνίζεται να βρει και πάλι τον εαυτό της;
Αν και η απάντηση δεν έρχεται ποτέ, εντούτοις η λύση πάντα βρίσκει την γωνία να τρυπώσει, μες του μυαλού μου τα κουτάκια, τα μικρά και να ανατρέψει την ως τώρα θεωρία.
Απλώνεται σαν χείμαρρος και παρασύρει ότι βρίσκει δημιουργώντας ένα άνοιγμα στη μνήμη και στη λογική να μπουν και να ανασύρουν την αλήθεια!
Ανθρώπινη αδυναμία, ανθρώπινη πραγματικότητα κι ανθρώπινα συναισθήματα...δεν είναι διαχειρίσιμα και δεν ελέγχονται κατά περίσταση
Δεν έχει νόημα η πάλη και ο πόλεμος μαζί τους.
Αποδοχή και αγάπη εαυτού είναι το μυστικό...και συνοδεύει τη συγχώρεση μαζί με δάκρυα
λυτρωτικά γιατί κατάφερε ξανά να λύσει τα δεσμά...
