Και ήρθε η γαλήνη...έτσι απρόσμενα...ξαφνικά και ήρεμα...δεν με αιφνιδίασε, δεν με εντυπωσίασε, δεν με ξένισε...την περίμενα...χρόνια τώρα...μέσα από κάθε αγώνα και πάλη, μέσα από κάθε δάκρυ και απογοήτευση, μέσα από κάθε έντονη κατάσταση που με βύθιζε σε σκοτεινές γωνιές...υγρές και νοτισμένες...
μακριά από κάθε ίχνος χαραμάδας που μπορεί να φώτιζε με ηλιόλουστη απόχρωση εκείνα τα κομμάτια που πενθούσαν...να τα ξεσηκώσει και να τα παρασύρει έξω στο φως να αρχίσουν πάλι τα παιχνίδια με τα χρώματα και τη μουσική, να τα ενώσει στη μορφή τους πριν ολοκληρώσουν το ταξίδι τους στην ψυχή μου και με αποχαιρετήσουν με συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη για τις υπέροχες ζωγραφιές στον καμβά της ζωής μου και όλα τα έργα που δημιούργησα με αγάπη και όνειρα...
μη φοβάσαι τα κομμάτια σου μου είπαν...είναι όλα εσύ...είναι όλα τα μικρά και μεγάλα θαύματα που κατέκτησες...είναι οι ποιότητές σου που δεν είχες ανακαλύψει και μάθαινες με εκπληκτική ταχύτητα σκοντάφτοντας κάποιες φορές...όμως έβρισκες πάντα τον τρόπο και ήσουν όρθια και ξανά από την αρχή συνέχιζες από εκεί που έπεσες...πάντα όμως συνέχιζες...και θα συνεχίζεις...
γιατί δεν είσαι μόνη σου σε αυτή την αναζήτηση...γιατί δεν είναι μάταιη η προσπάθεια και η ανταμοιβή σου σε όλο αυτό είναι ακριβώς ότι νιώθεις τώρα...
