ταξιδεύεις μέσα από μία εικόνα, μία σκέψη, μία αίσθηση και νιώθεις αυτό το τρέμουλο στα πόδια, το καρδιοχτύπι και το ρίγος να κυριεύουν προς στιγμήν την ακεραιότητα και την ψυχραιμία σου...να σε βγάζουν από το οχυρό της ασφάλειας και να κλονίζουν την συνήθεια και τη ρουτίνα του μυαλού σου.
Nοσταλγείς και αναπολείς με συγκίνηση, ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό σου και αρχίζεις να γελάς μέσα σου και να αναρωτιέσαι...
➧ Αξιζε το χάσιμο εκείνων των στιγμών άραγε λόγω της εμμονής σου να ελέγχεις τα πάντα;
➧ Άξιζε να συντονίζεις και να τοποθετείς μέσα στα κουτάκια του μυαλού σου κάθε μικρή ή μεγάλη λεπτομέρεια;
➧ Μήπως άξιζε να οριοθετείς και να επιβλέπεις ασκώντας κριτική στα πάντα γύρω σου;
Να που τώρα πάλι βρέθηκες εκεί προς στιγμήν, μόνο που ήταν τόσο φευγαλέα η παρουσία σου που πρόλαβες να νιώσεις την σημαντικότητα εκείνης της ώρας χωρίς να χρειαστεί να σκεφτείς τίποτα περισσότερο παρά να νιώσεις, να θυμηθείς το συναίσθημα εκείνο, που έστω και για λίγο άφησε το αποτύπωμά του στην καρδιά σου.
Γιατί εκεί είναι αποθηκευμένα όλα τα σ’ αγαπώ της ψυχής...αυτά που ειπώθηκαν και αυτά που θα ειπωθούν...στην επόμενη στιγμή...
που είναι τώρα...!
που είναι τώρα...!
