Απέραντη η θάλασσα του μυαλού...μέσα του γεννιούνται τα πιο μακρινά ταξίδια...εκείνα του ονείρου και του άπιαστου...τόσο διάφανα...τόσο λεπτεπίλεπτα...σαν λουλούδια το χάραμα που σκορπούν το άρωμά τους με λαχτάρα περιμένοντας το καλωσόρισμα του ήλιου.. τη ζεστασιά και την στοργή του για να τα θρέψει και να δωρίσουν τους χυμούς τους στα φτερωτά πλάσματα...εκείνες τις μικροσκοπικές ανάσες ζωής που συνθέτουν τον θεϊκό πίνακα... φτιαγμένο από αγγελικό καμβά και ουράνια μουσική...Και θέλεις με όλη σου την ψυχή να ξεκινήσεις, να φτάσεις στο τελευταίο αστέρι τ’ ουρανού και να ξαπλώσεις στα σύννεφα ανακουφισμένος...ήρεμος και γαλήνιος...απαλά και άηχα όπως το άγγιγμα της πεταλούδας στην άκρη του φύλλου...να νιώσεις την απεραντοσύνη και το μεγαλείο της αιωνιότητάς σου...χωρίς άλλη σκέψη...χωρίς φόβο...χωρίς αύριο...
